از گزارش  سیاسی

کنگره هفدهم سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

و سند وظایف ما

درباره مبارزات کارگری در اروپا و یونان

یونان میدان عریان ترین شورش های طبقاتی علیه سرمایه داری در اورپاست و یونان بی تردید ، ضعیف ترین حلقه سرمایه داری در اتحادیه اورپاست. اما آنچه یونان را از کشورهای دیگر متمایز می کند ، تنها شدت بحران اقتصادی نیست ، بلکه مهم تر از آن ، سنت مبارزاتی ملت یونان و سازمان یافتگی و رزمندگی طبقه کارگر آن است. یونانیان با دست یابی به استقلال ملی در سال ۱۸۲۱ ، نخستین ملت اورپای شرقی بودند که توانستند خود را از چنگال امپراتوری های فئودالی برهانند. آنها با دادن پاسخ "نه" به اولتیماتوم موسولینی در سال ۱۹۴۰ در خط مقدم پیکار علیه فاشیسم قرار گرفتند. پس از جنگ جهانی دوم ، جنگ داخلی یونان (۴۹ - ۱۹۴۶) به یکی از میدان های اصلی جنگ سرد تبدیل شد و کمونیست های یونان هرچند در جنگ داخلی شکست خوردند ، ولی ریشه های عمیق شان را از دست ندادند. پیکار یونانیان علیه دیکتاتوری نظامی (۷۴ - ۱۹۶۷) که با حمایت امریکا قدرت گرفته بود ، آنها را به الگوی پیکارهایی تبدیل کرد که به حیات دیکتاتوری های پرتقال و اسپانیا و دیکتاتوری های نظامی امریکای لاتین پایان دادند. و این بار نیز یونانیان پیکاری را شروع کرده اند که ممکن است زنجیرۀ پیکارهای طبقاتی به مراتب گسترده تری را در اورپا برانگیزاند. پیشرفته ترین الگوی جنبش های ضد سرمایه داری موجود را اکنون در یونان می توان مشاهده کرد. در اینجا جنبش در همه جبهه ها حضوری فعال دارد ، از تظاهرات گسترده خیابانی و زنجیره اعتصاب های عمومی گرفته تا شرکت در انتخابات پارلمانی. و مهم این است که چپ رادیکال هم پایه های توده ای نیرومند و هم حضور سازمانی پر رنگی دارد. همچنین یکی از ویژگی های صف آرایی های سیاسی یونان این است که حزب کمونیست یونان ، برخلاف دیگر "احزاب برادر" سوسیال دموکرتیزه نشده است و همچنان در میان کارگران صنعتی نفوذ توده ای نیرومندی دارد. فراموش نباید کرد که مجموع آرای چپ رادیکال در انتخابات مه و ژوئن فقط با آرای حزب کمونیست ایتالیا در اوج نفوذ آن در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ قابل مقایسه بود. و اگر تاکتیک بیشینه گرایانه و برخورد فرقه ای حزب کمونیست نبود ( که خواهان خروج فوری یونان از اتحاد پولی و اتحادیه اورپاست و جز خود همه جریان های دیگر چپ را احزاب بورژوایی می نامد ) انتلاف جریان های چپ احتمالاً می توانست به حداکثر آراء دست یابد. جریانی که در حال حاضر می تواند الگویی برای اتحاد چپ رادیکال در کشورهای دیگر اورپایی فراهم بیاورد ، "سیریزا" ( یا "ائتلاف چپ رادیکال" ) است که در دو انتخابات اخیر به صورت جهشی توانست آرای خود را افزایش بدهد. ترکیب و جهت گیری این جریان می تواند نموداری از دگرگونی در آرایش نیروهای چپ در متن بحران عمومی کنونی باشد که به ویژه در کشورهای منطقه یورو برجستگی پیدا می کند. "سیریزا" ائتلافی است از ۱۶ جریان رنگارنگ ، از گرایش های رادیکال سوسیال دموکراسی جدا شده از آن گرفته تا جریان های گوناگون چپ رادیکال ، بعضی طرفداران محیط زیست و حتی بعضی آنارشیست ها. استراتژی این جریان ها نیز متنوع است و گرایشات رفرمیستی رادیکال در صفی مشترک با گرایشات سوسیالیستی رادیکال پیش می روند و چیزی که آنها را فعلاً متحد می کند نوعی استراتژی تاکتیکی است برای مقابله با تهاجم نئولیبرالی حاکم است. شبیه این الگو را در "جبهه چپ" فرانسه ، در "دی لینکه" ( یا "حزب چپ" ) آلمان ، و در "رفونداسیونه کمونیستا" ( یا "حزب نوسازی کمونیستی" ) ایتالیا نیز می شود مشاهده کرد. در توفان بحران عمومی کنونی این اتحادهای چپ در صورتی می توانند کارگشا باشند که علیرغم انعطاف در تاکتیک های روزمره ، با قاطعیت به طرف افق های سوسیالیستی پیش بروند و از بده و بستان های فرصت طلبانه با جریان بورژوایی بپرهیزند. فراموش نباید کرد که همین بده و بستان های فرصت طلبانه بود که "حزب نوسازی کمونیستی" ایتالیا را مچاله کرد و از یک جریان نیرومند سیاسی به یک گروه حاشیه ای مبدل ساخت و "حزب چپ" آلمان را در همین دو سال اخیر به شدت تضعیف کرد. اهمیت یونان در این است که اگر چپ راه سازش در پیش نگیرد ، می تواند بهمن عظیم پیکارهای طبقاتی اورپای مدیترانه ای را به منطقه یورو سرازیر سازد و بسیاری از تعادل های نئولیبرالی را به هم بریزد.