سال ۸۹ سال پیشروی های تازه زنان در همه عرصه های مبارزه

گفتار سیاسی رادیو راه کارگر

اگر بنا باشد یکی از مهم ترین ویژه گی های سالی که گذشت در مرکز توجه قرار گیرد، آن ویژگی در یک کلام عبارت است از مبارزات زنان ایران. زنان سال گذشته دوشادوش مردان و در بسیاری موارد پیشاپیش مردان در جنبش اعتراضی و در تظاهرات خیابانی حضور گسترده و شکوهمند داشته اند. علاوه بر ندا آقا سلطان که به نماد مظلومیت جنبش آزادیخواهی مردم ایران تبدیل شده است، ۱۱ زن دیگر در جریان درگیری های ۹ ماه گذشته با ماموران سرکوبگر رژیم جان خود را از دست داده اند و گزارش های منابع مستقل خبری و حقوق بشری حاکی از آن است که حداقل ۹۲ مورد از دستگيری ها به فعالين حقوق زنان مربوط بوده است. اگر چه به واسطه سلطه استبداد، آمارهای تطبیقی روشنی در دست نیست که بتواند جزئیات دقیق را نشان دهد، اما از نظر سطح تشکل یابی و قابلیت سازگاری با فعالیت جمعی سازمان یافته در سطوح مختلف در شرایط سلطه استبداد، فعالین حقوق زنان در سال گذشته نیز اگر نه موقعیت پیشتاز که حداقل جایگاهی برجسته در این حوزه را به خود اختصاص داده اند. توانایی، و خلاقیت در جستجو، یافت و کاربست راه کارهای ادامه فعالیت جمعی در شرایط بسیار دشوار سرکوب در وضعیتی که جنبش ضد دیکتاتوری در آن قرار دارد، توانایی و قابلیتی است بسیار مهم و حیاتی که می تواند در پاسخ دادن به نیاز عاجل مرحله کنونی جنبش ضد دیکتاتوری راهگشا باشد. این نیاز در یک کلام عبارت است از توده ای تر شدن جنبش اعتراضی و گسترش آن در اعماق. حرکت در این عرصه هم برای فعالین حقوق زنان و هم برای جنبش ضد دیکتاتوری از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

 اولا: مبارزه برای برابر حقوقی زنان و مردان, در جامعه ای مردسالار و حاکمیتی که از واپس گرایانه ترین شکل های مردسالاری پاسداری می کند و دائما در جستجوی راههایی برای تعمیق آپارتاید جنسی است بدون کشاندن بخش های هر چه وسیع تری از زنان به مبارزه فعال و روزمره با رژیم به جایی نمی رسد. بنابراین فعالین حقوق زنان و مدافعین حق برابر نمی توانند نسبت به این نیرو و موقعیت آن بی تفاوت بمانند.

 ثانیا: وضعیت فاجعه بار اقتصادی ایران، گسترش فلاکت را به واقعیتی انکارناپذیر تبدیل کرده است. گسترش فقر و بیکاری فاصله های پیشین میان زنان نخبه و تحصیل کرده طبقه متوسط شهری و زنان فقیر و زحمتکش را کاهش داده و به سطح خرده تفاوت های فرهنگی و سطح آگاهی تقلیل داده است. در این زمینه می توان به آمارهاى جديد مركز آمار ايران درباره توزيع كل زنان بيكار داراى تحصيلات عالى و متوسطه در جوامع شهرى و روستايى اشاره کرد که از سهم ۷.۸۸ درصدى اين نرخ در شهرها و نيز سهم ۴.۵۹ درصدى در روستا خبر مي‌دهد. در واقع دو سوم زنان جامعه ما اعم از شهری و روستایی، و صرفنظر از میزان سواد و تحصیلات در واقعیت تلخ بیکاری و خانه نشینی اجباری مشترکند. این هم سرنوشتی اکثریت عظیم زنان جامعه ما یک بستر عینی مادی در تقویت ارتباط بخش های مختلف زنان فراهم می سازد و می تواند پایه تلاش برای حرکت آگاهی از سطح محدود فعالین حقوق زنان به سمت فراگیری هر چه بیشتر در میان همه زنان تلقی شود.

 ثالثا: روشن است که رویکرد فعالین حقوق زن به سمت توده ای تر شدن و تلاش برای گسترش و فراگیر سازی آگاهی برابری طلبانه در میان زنان، نه تنها زنان که مردان را نیز دگرگون می سازد و تاثیری بلافصل اما گسترده بر جنبش ضد دیکتاتوری برجا می نهد. زیرا اکنون یکی از ملزومات درهم شکستن قدرت سرنیزه رژیم، گسترده تر کردن اعتراض در سطح قاعده و پایه جنبش اعتراضی و حضور موثرتر و سازمانیافته تر اقشار و لایه های زحمتکش در جنبش عمومی ضد دیکتاتوری است. سال ۸۸ بی تردید سال حضور پررنگ زنان در جنبش ضد دیکتاتوری بود. باید امیدوار بود سال ۸۹ سال پیشروی های تازه زنان در همه عرصه های مبارزه باشد