غم نان اگربگذارد!

امید می رود دراول ماه مه امسال سپاهی خسته ازکاربه خیابان آید

امیر جواهری لنگرودی

آن که دارد فقرمی زاید، آن که ندارد ثروت. قلم به کشاکش نبرد میان آن دو می پردازد وبه سطوری نقش می زند که کتیبه اش جز درد دل مردم و دشواری های زندگی آنان نیست. رنج و کار، ثروت و مکنت، دو نیروی قهری پُرتلاطم در برابر هم اند وآنرا سرسازشی درمیان نیست.

گفته اند : گذشته پرتو راه آینده است وحال ما تاریخی اززندگی ما. عده ای به نام اقلیت درثروت با سپاهی درمال ومنال وحشم، برجان وارزش های وجودی طبقه ای پای نهاده اند که روی پای خود ایستاده و مقاومت می ورزد و حاضر نیستند ازپای درآیند. ازهمین روست که درایران، کارگران سنگ زیرین آسیابند.

کارگران ایران یعنی همه ی نیروی فقرونداری، بی چیزی وتنگدستی ازداشتن یک تریبون، روزنامه و کانال خبری واقعا کارگری محروم هستند. درحالیکه نشریات کارفرمایان واطاق بازرگانی، بمثابه بخشی و تنها بخشی ازنیروی ثروت و چپاول سرمایه جا خوش کرده دربازار، با مرغوب ترین کاغد وبا کم ترین قیمت ممکن، باید همچنان برای ثروت اندوزی و به بیگاری واداشتن طبقه رنج و کار، به شکم چرانی مشغول باشند.

این شکاف عظیم طبقاتی، حاصل وجودی نظامی ایست که بیش از سه دهه به خانه خرابی کارگران ایران کمربسته اند تا او را به اعماق برانند و ازشرکت فعال درروز پُرخروشش (اول ماه مه ) وگرامی داشت آن و گره خوردن شادآورش به هم طبقه ی ها یش دردرون جامعه ایران ومنطقه وجهان بازماند. پُرکردن این ورطه هولناک را تنها وحدت و تشکیلات مستقل کارگران میسرمی سازد.

مارش ۲۰اژوئیه سال ۱۸۸۹، کنگره دوم" بین الملل سوسیالیست"  تصمیم گرفت تا روزی را بعنوان "روزاعتراض وهمبستگی جهانی کارگران" برگزیند. بی هیچ گمان زنی می توان گفت : انگیزه انتخاب این روز، ناشی ازدرک واقعیات زیربود:

- کارگران سراسرجهان، بدورازشغل، ملیت ، زبان وباورشان تحت ستم واستثمارسرمایه قراردارند. ازاین رو؛ آن ها قادرند تا مبارزه متحدی را علیه نظم جهانی سرمایه، دولت ها و نهادها یش براه اندازند و حول مطالبات بحق و واقعی و انسانی خود متحد شده و متشکل گردند.

- دیگراینکه کاهش ساعات کار، ممنوعیت کارکودکان، برخورداری ازتامین اجتماعی برابر، برقراری مستمری بیمه ی بیکاری، بیمه ی بازنشستگی، امنیت شغلی، مسکن کارگران، حمایت از تولید داخلی دربرابرواردات بی رویه کالا که منجربه تعطیلی بخشی ازصنایع شده وبحران بیکاری را دامن می زند، حقوق برابرزن ومرد درمقابل کاربرابروبرخورداری زنان ازمرخصی درحین بارداری و زایمان و داشتن شیرخوارگاه درواحدهای کاری برای زنان جوان کارگر، تعیین نرخ روشن دستمزد کار، دریافت بموقع حقوق ماهیانه، اضافه کاری و پاداش، تحقق قراردادهای دسته جمعی کار با کارفرما وغیره ... خواسته هایی هستند که تابع هیچ مرز قراردادی نیستند ومی توانند سریع تروواقعی تر با اتحاد نیروی کار تعقیب ومطالبه شوند.

برای تحقق وجوه فوق، ابتداء در۱۶ژوئیه، روزسقوط باستیل و پیروزی انقلاب کبیر فرانسه را برای انتخاب "روزاعتراض و همبستگی جهانی کارگران" پیشنهاد شد. اما عده ای دیگر، روز۱۸مارس روزاستقرارکمون پاریس را پیشنهاد کردند. دراین بین " بوش" نماینده "حزب سوسیالیست کارگری آمریکا" روز" اول ماه مه " را پیشنهاد داد. " بوش " برای چرایی پیشنهادش، اظهارداشت که درسال گذشته، این روزازجانب کنگره حزب او برای اعتراض سراسری کارگران آمریکا انتخاب شده و قرارهم هست تا این مصوبه، درسال آینده، درهمین روزبه مرحله اجراء درآید. با این استدلال، پیشنهاد " بوش" به اتفاق آراء تصویب گردید .   

باید گفت؛ روزاول ماه مه یاد آورحادثه ای است که درسال ۱۸۸۶، درشهرشیکاگوی آمریکا رخ داد. دراین روز، پلیس آمریکا به صفوف ۲۶۰۰۰۰نفری کارگرانی که خواهان هشت (۸) ساعت کاربودند و دست به اعتراض زده بودند ، شلیک کرد و شش کارگررا بخون غلطاند وده ها وصد ها نفررا مجروح نمود و بدین طریق مزدوری سرمایه را دربرابرچشمان جهانیان به نمایش گذاشت.

امروزبعد از۱۲۱سال ازانتخاب چنین روزی برای برپایی جشن همبستگی طبقاتی کارگران جهان می توان گفت : آنانی که این روزجهانی را به نام روزهمبستگی کارگران نام نهادند، دقیقا نمی دانستند که چه بنیان گران جانی را پایه ریزی می کنند تا هرسال درسطح جهان کارگران درکنارمیلیون ها طرفدارخویش به خیابان آیند و بنیادی ترین خواست ها ومطالبات برحق وانسانی خود را برزبان رانند.   

امری که درایران و طی همه سال های حاکمیت های ضد کارگری شاه و شیخ ، به گزنده ترین شکل با کارگران برخورد شده و طی سه دهه اخیر، تجمعات و گردهم آیی ها و گلگشت های فعالان کارگری درایران با دستگیری و زندان روبرو می شده است وامروزبعد ازگذشت یک سال ازاول ماه مه سال۸۸، پرونده فعالان گردهم آئی پارک لاله تهران درروی میزدادگاه های ایران بازوبازاست وبسته نمی شود تا با رعب و وحشت فزاینده، ازپیشروی کارگران جلو گیرند.

اما امروزدرایران شرایط دیگری برکل حیات سیاسی ایران حاکم است. مردمان ایران در طی۱۰ماه اخیربا پیشروی همه جانبه خود راه را برحاکمیت خودمداربسته اند و آرام و آرام ولی پیوسته به جلو می آیند. درآستانه اول ماه مه دیگر(۱۱اردیبهشت۸۹)، روزهمبستگی بین المللی با کارگران درسراسر جهان، درایران اگرغم نان بگذارد؛ لشکرکارگران دراین روز نیزدربرابر قداست چرخ سرمایه، به خیابان می ریزند تا پشت به پشت، همراه جنبش های اجتماعی دیگر با اعتراض، اعتصاب وهمگامی سراسری با مبارزات ضد استبدادی مردمان ایران، راه واژگونی نظام ضد کارگری جمهوری اسلامی ایران را میسرگردانند. به پیش!

فروردین۸۹