بیانیه‌ی جمعی از دانشجویان سینمای ایران

«سینما علیه سینما»

بعد از این جمجمه‌های سوراخ شده، این خون‌های ریخته شده، دیگر همه چیز تغییر کرده است؛ همه‌ی تعاریف، مفاهیم و معانی در کلمات و نماهایی که از آن‌ها استفاده کرده‌ایم و می‌کنیم تغییر کرده‌اند. از همین روست که دیگر محکوم کردن، محکوم کردن و بیان همدردی، همدردی نیست؛ و اگر در میان انفعالِ جانکاه اغلب اصناف و گروه‌های رسمی، سینماگران و هنرمندان به شکل فردی و گروهی _چون بیانیه‌ی صدای آبان_ معترض وضع موجود شده و وقایع رخ داده را محکوم می‌کنند، با عکس‌العمل‌های تند متفاوتی از جانب مردم، اقشار مختلف و حتی خانواده‌ی سینما مواجه شده و گاهی حتی خطا انگاشته می‌شود، چرا که کنار هم قرار گرفتنِ هم‌زمانِ اعتراض لفظی و بیانی به یک سیستم از یک سو، و از سویی دیگر انجام عملی که تقویت کننده و اعتبار بخش جزء دیگر همان سیستم باشد، نه تنها موجب تمسخر و استهزا از جانب مردم می شود که امری به شدت مذموم و محکوم است.

مردم این را فهمیده‌اند و در تک‌تک رفتارشان ، این معانی جدید دیده می‌شود؛ اما عجیب که هستند سینماگران و هنرمندانی که هنوز این تغییر را درنیافته‌اند و یا نادیده‌اش می گیرند، و در روزهایی که هنوز از هر سو اخبار مصیبت بر سرمان آوار است و عزای مردم تمام نشده است، له‌لهِ هرروزه‌ی عده‌یی برای حضور در جشنواره‌ی فجر و یا دعوای در کدام کاخِ جشنواره نشستن‌شان گوش و روحِ مردم را خراش می‌دهد.

خانم‌ها! آقایان! سینماگران و هنرمندان بدنه‌ی اصلی سینمای ایران!

حواستان به معانی جدید باشد؛ به اینکه بعد از آبان 98 جشنواره‌ی فجر نه مهم‌ترین جشنواره‌ی سینمایی ایران، که بزرگ‌ترین جشن سینمایی و فرهنگی سیستمی است که مورد اعتراض است؛ و حضور در آن هم نه یک حضور فرهنگی به منظور بهبود و اصلاح، و یا تلاش برای جلوگیری از مصادره‌ی آن توسط انحصارگرایان، که حضور در اصلی‌ترین ویترین فرهنگی سیستمی است که در مقابل بخش بزرگی از مردم قرار گرفته و اعتبارش را جز از حضور افراد، مخاطبان و هنرمندان حاضر در آن کسب نمی‌کند.

این یک بزنگاه حساس است و موعد انتخاب فرا رسیده است. انتخاب اینکه بخواهیم کنار مردم قرار بگیریم و هزینه‌های پشت کردن به سیستمی که جز هزینه بر گرده‌ی مردم نگذاشته است را بپردازیم؛ یا اینکه جزیی از ویترینِ خوش رنگ و لعاب سیستمی شویم که از همان ویترین هم به منظور هیاهوسازی و کمرنگ کردن یادِ روزهای اخیر بهره خواهد برد.

ما جمعی از دانشجویان سینما به عنوان جدی‌ترین مخاطبان رویدادهای سینمایی و ادامه دهندگان احتمالیِ مسیر آینده‌ی سینما، در کنار مردم بودن را انتخاب کرده‌ایم؛ و باور کرده‌ایم که معنای کلمات، نماها و رفتارهایمان همان معانی قبل از آبان نیست؛ که نمی‌خواهیم شریکِ عادی‌سازیِ شرایط موجود و پاک‌سازیِ یادِ آبان باشیم.

ما چنین انتخاب کرده‌ایم و از شما نیز چنین انتظار داریم که بی هیچ واهمه‌یی در کنار مردم قرار بگیرید، و از همۀ امکانات موجود برای تحقق‌بخشی به این انتخاب استفاده کنید. چنانچه مالکیت فیلمی از آن شماست شرافتش را با بیرون کشیدن از جشنواره‌های دولتی حفظ کنید؛ اگر چنین امکانی برایتان فراهم نیست از هزینه های احتمالی نترسید و با تحریم فیزیکیِ این جشن‌ها و جشنواره‌ها زرق و برق تریبون فرهنگی این سیستم نشوید که اگر وجود مردم در خیابان سرکوب شده است، صدا و یادشان با چنین هیاهوسازی‌هایی کمرنگ و خفه نشود.

آذرماهِ ۱۳۹۸

جمعی از دانشجویان سینمای ایران