بیانیه شوراها و فعالان صنفی دانشگاه های سراسر کشور

به مناسبت ۱۶ آذرماه روز دانشجو

تا آخرین حد توان مان،

 در برابر تمامی مصائب و ستم ها ایستاده ایم

بار دیگر شانزدهم آذر در نشیب سالی مالامال از خون و عصیان فرا رسیده است. این گرامی روز برای ما ؛ چونان آینه‌ی مبارزاتِ ضداستبدادیِ دانشجویانِ پیشرو در عصر دیکتاتوری سیاه پهلوی که به بهای خون سرخ سه فرزند جان‌فدای این سرزمین به یادگار مانده است، ما را بر آن می دارد تا دیگر باره در کشاکش آلام جامعه خود ، تصویر ایستادگی خود را در برابر دیدگان آگاه مردمان روشن سازیم.

ما فعالان صنفی دانشجویان که قریب به یک دهه از تاریخ جنبش دانشجویی را به کوشش در راه برابری و آزادی بدل ساخته ایم، ما که رهایی دانشگاه را جز با گشوده شدن دروازه‌های فولادین آن به روی تمامی زحمتکشان و فرودستان ناممکن می دانیم و این رهایی را جز در پیوند آن با مبارزات مادران و پدران کارگر، معلم، کشاورز و بیکارمان در تحقق رفاه و آسودگیشان ناچیز و ناشدنی میشماریم، نیک میدانیم جهانِ ورایِ حصار دانشگاه از تعارض منافع صاحبان قدرت و زحمت کشان، درگیر نزاعی سخت و حقیقی است .

ما چگونه میتوانیم خود را جزیره‌ای در میانه طوفان تصور کنیم و در نظر نیاوریم که پس از تحصیل اگر سیاهه‌ی بیکاران دانشگاهی را سیاه تر نسازیم، با تن سپردن به دستمزدهایی ناچیز تنها جان و تن‌های جوانمان را زیر یوغ استثمارگران خواهیم فرسود!

ما چگونه میتوانیم در کوران سیاست های زن ستیز موجود کناره بگزینیم، چشم بر آن‌چه از دانشگاه تا اتاق کار و خیابان سد راهی در برابر آرمان شکفتگی و رهاییمان است ببندیم و پای بر بطلان هر نظم و قاعده تبعیض آفرین نفشاریم ؟

ما چگونه میتوانیم خود را پاره ای جدا از رنج جامعه‌مان بیانگاریم و در نظر نیاوریم هر روز بیش از دیروز بدل به کالاهایی ارزان می شویم که باید مقتضیات زیست خود را به قیمت جان مان طلب کنیم: همانگونه که برای تحصیل خود در دانشگاه متقبل هزینه های فراوان و متعدد می شویم، مسکن را به بهای حاصل یک عمر نیز تصور نمی کنیم و خرج بهداشت و درمانمان را به قیمت حقوق چند ماه خود می پردازیم! چنین است که آوازِ نان و کار و آزادی آبان ماه، به تمامی در گلوگاه ما دانشجویان طنین انداز شد و ده‌ها تن از رفیقان و همکلاسی‌هایمان را روانه بازداشتگاه ها نمود.

ما فعالان صنفی مسیری سنگلاخی را برای طلب رهایی برگزیده ایم. طی قریب به نیم دهه جنبش صنفی دانشجویی، بازوان دانشگاهی جریان های قدرت حاکم، سعی بر آن داشته اند که دام‌ها مقابل استقلال جریان دانشجویی ما بگسترانند و آن را از مسیر راستین خود منحرف سازند. چه گروه‌هایی که با سابقه مشارکت چند ده ساله در طرح ریزی سیاست های ضداجتماعی، مدعی اصلاح امور اند و چه آنانی که به طریق مشابه و این بار با نقاب دروغین عدالت پا بر گرده ستم دیدگان می گذارند. در جانب دیگر جریانات ارتجاعی مستقر درخارج از کشور نیز از هیچ تلاشی برای فریب افکار عمومی به نفع استقرار قدرت خود _ که جز تداوم استثمار، استبداد و نابرابری نخواهد بود_ فروگذار نمی کنند. ما دانشجویان و فعالان صنفی هرگز آنچه تاریخ‌ زحمتکشان درباره ستم و خفقان سلطه پهلوی و پادشاهان پیش از آن به ما آموخته است را از یاد نخواهیم برد. ما وارثان تاریخ به خون نوشته مبارزان پیش از خویشیم و هیچ نظمی را جز آنکه انکار سلطه سرمایه و فساد و تک صدایی باشد، متفاوت از دیگری نمی دانیم. خواه سرمایه‌داری سلطنتی باشد یا سرمایه داری مذهبی، خواه سرمایه داری فاشیستی داخلی باشد یا سرمایه داری جنگ طلب خارجی. و یا آنان که خود را محور مقاومت می نامند و در عمل تنها آب به آسیاب دولت های فاشیستی سرمایه دار منطقه می ریزند. برای ما همه ی این ها پیوستار یک نظم و نشانگان یک سرنوشت و برآمده از یک تاریخ است. نظمی جهانی که حاصلی جز فقر و فلاکت برایمان به ارمغان نیاورده است.

امروز بر همگان روشن است که جریان صنفی دانشجویی دهه 90 با وجود تمام زخم هایی که بر تن دارد؛ تمام قد پابرجاست. بازداشت های دسته جمعی فعالان صنفی و صدور احکام قضایی بیشرمانه برای آنان، تهدید های مداوم و تلاش برای احضار آنان به حراست و نهاد های امنیتی، ممانعت های هدفمند نهاد دانشگاه از حق برخورداری دانشجویان از تشکل مستقل، مقابله آن در برابر شکل گیری اتحادیه های سراسری صنفی و سنگ اندازی مقابل افزایش اختیارات شوراها در جهت منافع دانشجویان تنها نمونه هایی چند از فشارهایی است که ساختار حاکم متوجه فعالان مستقل دانشجویی ساخته است . تمامی این موارد در کنار فشارهای امنیتی و سرکوب سخت جریانی که ریشه در خواست های مشترک مردمان در سرنوشت دارد، تنها به سان گذاشتن پاره سنگی در برابر سیلاب است.

ما نشان داده ایم حتی اگر صورتک های قوای حاکم در تکمیل سرکوب موفق شوند و با ساز کارهای حقیرانه‌ای همچون دستکاری های آیین نامه ای، موازی سازی های تشکیلاتی و نفوذهای سیستماتیک در بدنه شوراهای صنفی موجودیت نهادی مان را ذره ای خدشه دار کنند؛ اتحاد بدن های تحت ظلم ما را نخواهند توانست از بین ببرند.

آنچنان که با کارگران و معلمان و بازنسشتگان و اقوام نتوانسته اند؛ که ما نیز فرزندان همین مردم و تکه های همین جامعه ایم.

اکنون ما شوراهای صنفی دانشجویان کشور و تمامی دانشجویان درگیر با فعالیت مستقل صنفی، اعلام می داریم تا آخرین حد توانمان، در برابر تمامی مصائب و ستم ها ایستاده ایم و این مسیر بی بازگشت را هوشیارانه به سمت هدف طی خواهیم کرد. ما نه دیماه ۹۶ را فراموش کرده ایم و نه آبان ۹۸ برایمان تمام شده است. قسم به اعداد زندانی و خون های بر زمین جاری شده که این تلخی ها روزی به کام مان شیرین خواهد شد.

شورای های صنفی امضا کننده بیانیه :

۱_ شورای صنفی دانشحویان دانشگاه نیشابور

۲_شورای صنفی دانشجویان دانشگاه علم و صنعت تهران

۳_شورای صنفی دانشجویان دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

۴_شورای صنفی دانشگاه یاسوج

۵_شورای صنفی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی

۶_ شورای صنفی دانشگاه ملایر

۷_ دانشگاه علوم و فناوری مازندران

۸_شورای صنفی دانشگاه منابع طبیعی گرگان

۹ ـ دانشگاه صنعتی شیراز

۱۰_ شورای صنفی دانشگاه بین المللی قزوین

۱۱_ تعدادی از واحد های شورای صنفی دانشگاه بوعلی سینا همدان

۱۲_ شورای صنفی دانشگاه ایلام

۱۳_شورای صنفی دانشگاه گلستان

۱۴_شورای صنفی دانشگاه صنعتی کرمانشاه

۱۵_شورای صنفی دانشگاه جهرم

۱۶_ شورای صنفی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران

۱۷_ شورای صنفی دانشگاه زنجان

۱۸_فعالین صنفی دانشگاه تربیت مدرس

۱۹_فعالین صنفی دانشگاه علامه طباطبائی

۲۰_فعالین صنفی دانشگاه فرهنگیان

این لیست به روز رسانی خواهد شد...