بیانیه دانشجویان دانشکده هنر و معماری تهران-مرکز

 به مناسبت روز دانشجو

به نام آزادی به نام دانشگاه و به نام دانشجو

صدای ما را از کوهای شرق تهران از جایی که بیش از چند ماه از تبعیدمان به آنجا نمی‌گذرد می‌شنوید. از دانشگاهی که مهد بورژوازی و مهد اساتیدی است که دغدغه‌شان از ابزاری چون پول و منفعتی که تنها به شهرت ختم می‌شود؛ دانشگاهی که نامش هنر است اما سال‌هاست سیستم آموزشی آن در گرو همان سیستمی است که دانشجو را بی دغدغه و بی تفاوت نسبت به مسائل اجتماعی و سیاسی جامعه‌اش بار می‌آورد.

ما، گروهی از دانشجویان دانشکده هنر تهران‌مرکز، که هرچند در یک سال اخیر زیر اهرم فشار تهدید، زندان و فضای رعب‌آور دانشگاه بوده ایم، سکوت‌ نمی‌کنیم و همبستگی خود را با اعتراضات کارگران و فرودستان و اعتراضات اخیر آبان خونین اعلام می‌کنیم و نوید روزی را می‌دهیم که صدایمان را در خانه ای که هنر و آزادی خواهی با هم به یک نقطه تلاقی می‌رسند، شنیده شود.

ما نیز فرزند کسانی هستیم که یادمان داده اند که در برابر ظلم، تنها نظاره‌گر نباشیم و برای حق ‌طلبی حتی در برابر آماج گلوله‌های سرمایه داری سینه سپر کنیم و از برابری خواهی دفاع کنیم. هیچگاه در حق خواهی قدم پس نمی‌گذاریم و در مقابل فشار های حراستی که شعبه ای از اطلاعات و اطلاعات سپاه است، سکوت نخواهیم کرد.

این‌بار هم با صدایی بلند فریاد می‌زنیم که دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم جز زنجیر هایمان.

دانشگاه و دانشجو زنده است.

۱۶ اذر ۱۳۹۸ شانزده روز پس از آبان خونین

«گروهی از دانشجویان تبعیدی دانشکده هنر تهران‌مرکز