تاریخی که همچون شعر نگاشته شده است!

ادواردو گالیانو: بولیواری با قلم

طارق علی

ترجمه آزاده ارفع

دوست و رفیق من ادواردو گالیانو مدت ها مریض بود ولی معالجات موثر واقع شد و او توا نست دوباره قلم خود را بر کاغذ بگذارد .هنگامی که تلویزیون "تله سور" ازمن خواست که درباره او سخنی بگویم، آن چه که گفتم به قرار زیر بود:

آن چیزی را که بولیوار تلاش کرد از طریق شمشیر به دست آورد، گالیانو با قلم خود آن را به واقعیت مبدل کرد. او تلاش کرد قاره را علیه امپریالیسم آمریکا متحد کند. او درباره صداهای زیرزمینی قاره سخن گفت هنگامی که دیکتاتوری های نظامی مورد حمایت آمریکا دمکراسی را در اکثر نقاط قاره درهم شکسته بودند؛ او برای آن هائی سخن گفت که شکنجه شده بودند؛ او درباره مردم بومی سخن گفت که کمرشان زیر ستم های دوگانه امپراطوری و الیگارشی ها، خرد شده بود.

او خوشبین بود یا بدبین؟ او هم خوشبین بود و هم بدبین و در اغلب موارد همزمان با هم ولی هرگز امید خود را از دست نداد. امید در طول تمام زندگی قویاً همراه او بود. این را می توان در آثار پرشور او درباره تاریخ آمریکای جنوبی بازشناخت. تاریخی که همچون شعر نگاشته شده است. امید را می توان درکار روزنامه نگاری او ازنشریه"لامارشا" دراوروگوئهِ سالیان شصت تا به امروز در"لا جورناداد"  درمکزیک مشاهده کرد. او هیچ گاه جزم اندیش نبود بلکه همواره دربرابر اندیشه های جدید باز بود.

پس از دوره استبدادی دیکتاتوری ها او نیز مانند بسیاری دیگر به این نتیجه رسید که را ه مبارزه مسلحانه یک فاجعه بوده است ؛ که انقلاب کوبا را نمی توان کورکورانه مورد تقلید قرار داد. ظهور جنبش های جدید اجتماعی سرچشمه ای هم برای الهام و هم  نگرانی او بود.او نمی خواست شاهد تکرار اشتباهات گذشته باشد. هر زمان که با هم ملاقات می کردیم این مسئله در او به شکل قوی مطرح بود. او تاکید می کرد که ما نه تنها  بوسیله دشمنان مان بلکه به میزان معینی بوسیله خودمان به شکست کشیده شدیم.

زبان نوشته های او مانند معلم اش به سادگی انجیل،  پر صلابت و سیاسی از نظر تاریخی بود.

من به هر روزنامه نگار رادیکال جوان و پرشور امروزی خواهم گفت گالیانو را بخوانید. او را تقلید نکنید. از او یاد بگیرید. 

 پنجشنبه ۲۷ فروردين ۱۳۹۴ ،  ۱۶ آوريل ۲۰۱۵