سپیده ای در سیاهی شب استبداد

نامت سپیده دمی است که بر پیشانی آسمان می‌گذرد

 - متبرک باد نام تو!-

         شاملو

یاشار جاوید

سپیده رشنو، دختر جسور معترض به حجاب اجباری، در کوتاه زمانی چون ستاره ای در ظلمت شب استبداد درخشید و نامش ماندگار شد. همانند نام های ماندگاری چون زینب جلالیان، مریم اکبری منفرد، آتنا دائمی، گلرخ ایرائی، نرگس محمدی، ویدا موحد، سهیلا حجاب، سپیده قلیان و... که همواره در یادها و خاطرها نقش بسته اند. ماجرا از آنجا آغاز شد که در اواخر تیر ماه  ویدئویی در فضای مجازی منتشر شد که نشان می‌داد یک دختر محجبه ( که بعداً معلوم شد دختر یکی از فرماندهان سپاه است) درمقام «آمر به معروف» در اتوبوس به بهانه‌ی پوشش، به زنی پرخاش می‌کند و با اعتراض او و دیگر زنان حاضر در اتوبوس روبه‌رو می‌شود. او ضمن فیلمبرداری از زن معترض، تهدید می‌کند که فیلم را برای «سپاه» خواهد فرستاد. کمی پس از پخش گسترده‌ی این فیلم در شبکه‌های مجازی، مشخص شد آن زن، سپیده رشنو، نویسنده و شاعر، بوده و به دست مأموران امنیتی بازداشت و به مکان نامعلومی برده شده است. در واکنش به بازداشت سپیده بجای آن زن آزارگر که جرمش مشهود بود، در شبکه‌های اجتماعی کاربران هشتگ «سپیده کجاست» را ترند کردند. اما حکومت ستمگر بعد از دو هفته با وقاحت و رذالت تمام به گونه‌ای دیگر پاسخ پرسشگران را داد. کانون نویسندگان ایران در این رابطه نوشته است: «روز هشتم مردادماه، حاکمیت برگ سیاه دیگری به کارنامه‌‌ی خود افزود و به سیاق بسیار بارهای دیگر به اعتراف‌گیری و دستکاری افکار عمومی روی آورد. در حالی که بی‌خبری از وضعیت سپیده رشنو، شاعر و نویسنده، به چهاردهمین روز رسیده بود، شبکه‌های خبری جمهوری اسلامی ویدئوی اعتراف‌ اجباری او را پخش کردند؛ شیوه‌ای که همواره به قصد بی‌اعتبار کردن اعتراض و ارعاب معترضان از جانب حکومت تکرار شده است: سرکوب‌شدگان را به ضرب و زور مقابل دوربین نشاندن و خفقان حاکم را به نمایش گذاشتن. اکنون اما خشم و واکنش گسترده‌ی مردم نشان داد که این حربه بیش از پیش از کار افتاده است.»

نمایش صورت تکیده و شکنجه شده سپیده رشنو در پروژه شکست خوردۀ اعتراف اجباری تلویزیونی بیانگر پیام مهمی از سوی حاکمان جبار بود. اینکه آن‌ها دیگر هیچ تلاشی برای عادی سازی و طبیعی جلوه دادن چنین نمایش‌های نخ نما را ندارند. آن‌ها دیگر نه درصدد اقناع بلکه ارعاب هستند. و بدینگونه می‌خواهند به نیروهای درمانده و در حال ریزش نظام قوت قلب بدهند که با رذالت و دنائت تمام حامی شان هستند. واقعیت این است که حاکمان از مقاومت درخشان زنان ترسیده اند ولی می‌خواهند نشان بدهند که بر اوضاع تسلط دارند. این اوج استیصال دستگاه امنیتی حکومت جبار بود که قصد داشت بدینگونه نشان بدهد که «خدای دهه شصت» هنوز زنده است. آن‌ها خواستند ما و خصوصا ً زنان شجاع ما را بترسانند ولی واقعیت در کلام درخشان آن دخترسوگوار عزیز از دست داده بخاطر فتوای جنایتکارانه خلیفه نظام در منع ورود واکسن کرونا، بیان شده که گفت: «ما از شما بیزاریم، ما از شما تنفر داریم. ما خشمگینیم و خشم ما داره از قدرت شما بزرگتر میشه. بترسید! من نمی‌ترسم دیگه از شما. خشم من از قدرت شما بزرگتره!»

بی تردید پخش اعترافات اجباری سپیده با چهرۀ زخمی و شکنجه شده نشان عجز قدرت و نهایت حقارت حکومتیان بود. توصیف این حجم از پلیدی و سفلگی حکومتیان در قالب کلمات بسیار دشوار است. اما یک چیز روشن است و آن اینکه آتش خشم مقدس در سینه ها فروزان تر از پیش است تا در روز موعود دودمان شب پرستان و تباه پیشه گان را به تمامی بسوزاند. تصویر سپیده در تلویزیون با آن صورت زخمی و تکیده  در واقع بازتاب بخشی از رنج و تعب فراوان زنان کشورمصیبت زدۀ ما در بیش از چهار دهه استبداد فقاهتی است. حاکمیت سیاهی که همواره بدیهی‌ترین حقوق زنان را بطور مستمر و سیستماتیک نقض کرده و جنایت آفریده است. تجاوز به دختران زندانی سیاسی پیش از اعدام در دهه سیاه شصت نمونۀ فراموش نشدنی از جنایت دهشتناک حکومت اسلامی است. قمه کشی و اسیدپاشی به روی زنان نمونه دیگری از سیاست سرکوب سازمان یافتۀ این حکومت جبار است. اما با این وجود، زنجیرۀ بی پایان مقاومت فردی و جمعی زنان سرفراز سرزمین «داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و باد» هرگز از هم نگسیخته است. امید است که زنان نستوه و مبارز کشورمان با ایجاد تشکل های مستقل زنان و در همگامی و همبستگی با جنبش های اجتماعی دیگر، طومار رژِیم حکومت اسلامی را برچینند.

یاشار جاوید

چهارشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۱ برابر با  ۰۳ اگوست ۲۰۲۲