سوسیال دمکراسی فرانسه مُرد

شکست سیستم دو حزبی در فرانسه

فلیکس سیروواتکا

ترجمه : ارژنگ بامشاد

 این یک زمین لرزه سیاسی توام با هشدار است. حالا سیاه روی سفید شاهد وضعیتی هستیم که ناظران سیاسی تشخیص داده بودند. سیستم دو حزبی  فرانسه به پایان رسیده و در نتیجه پایه های  کلیت ساختار سیاسی در حال دگرگونی و تجدید آرایش است . در تازه ترین نتایچ شمارش آراء انتخابات ریاست جمهوری فرانسه،  امانوئل ماکرو لیبرال با ۷\۲۳ و ماری لوپن، کاندیدای راست افراطی با ۷\۲۱درصد پیشتازند که از سوی ژان لوک ملانشون، کاندیدای قطب چپ و فرانسوا فیون، کاندیدای حزب محافظ کار "جمهوریخواهان"، تعقیب می شوند. بنوا آمون، کاندیدای سوسیالیست با فاصله زیاد شکست خورده  و با ۲\۶ درصد در مقام پنجم قرار دارد.

به نظر می رسد دوران احزاب بزرگ فرانسه سپری شده است. حزب سوسیالیست فرانسه  به سرنوشت حزب سوسالیست یونان، "پاسوک" در بی وزنی سیاسی فروغلطیده است. سوسیال دمکراسی فرانسه مُرد.

با امانوئل ماکرون و ماری لوپن، دو کاندیدائی به دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه رسیده اند که آگاهانه از احزاب سنتی فاصله گرفته اند. در حالی که امانوئل ماکرون تشکیلات سیاسی خود را جنبش  می نامد، ماری لوپن جریان سیاسی خود را  حزب" ضد حزب" جا می زند. از آنجا که تاکنون "جبهه ملی " در  ساختار حزبی فرانسه جائی نداشته، این فریب مورد قبول رای دهندگانش قرار گرفته است.

دوری جستن از احزاب رسمی یک محاسبۀ سیاسی دقیق است، زیرا عدم محبوبیت احزاب سنتی در فرانسه با هیچ کشور دیگری در اروپا قابل مقایسه نیست. بر پایه یک نظرسنجی، تنها ۸ درصد رای دهندگان فرانسوی به احزاب سنتی اعتماد دارند و ۹۲ درصد بقیه یا به این احزاب بی اعتمادند و یا اعتماد اندکی دارند.  سیستم دوحزبی که مدت ها ثبات جمهوری پنجم فرانسه را تضمین می کرد فروریخته است.

این به معنای آن است که رئیس جمهور آتی فرانسه، چه ماکرون و چه لوپن، با شرایط دشواری برای اداره کشور روبرو خواهد بود. این وضعیت با شدت بیشتری در انتخابات پارلمانی ماه ژوئن خود را نشان خواهد داد.  از هم اکنون می توان حدس زد که رئیس جمهور آینده از حمایت اکثریت پارلمانی برخوردار نخواهد بود. مردم فرانسه بی اعتمادی خود به نخبگان سیاسی  و بیزاری خود از سیاست های ۳۰ سال اخیر را به نمایش گذاشتند.  جدائی میان حکومت کنندگان و حکومت شوندگان که از اواسط دهۀ ۷۰ میلادی آغاز شده بود، اکنون به شکل آشکاری خود را نشان داده و پایه های سیستم سیاسی فرانسه را لرزانده است.

همزمان، تم های اصلی  مبارزات انتخاباتی، مُهر چالش ها و شکاف های نوین اجتماعی بر خود دارند.  تم هائی همچون  نگاه به "اتحادیه اروپا" و "مسئله مهاجران" مبارزات انتخاباتی را جهت می دادند و در شخصیت های هر دو کاندیدا که در هفتم ماه می با هم رقابت خواهند کرد، خود را به نمایش می گذارند. در یک سو امانوئل ماکرون، کاندیدای جهانی سازی نئولیبرال و در سوی دیگر ماری لوپن کاندیدای ناسیونالیسم انزواگرا و پوپولیسم اتوریته گرا. در پایان، نیروی سومی با ژان لوک ملانشون، توانست خود را در جغرافیای سیاسی فرانسه  به عنوان قطب چپ تثبیت کند که سیاستی دمکراتیک با  همبستگی انسانی را ارائه می دهد. این سیاست، متاسفانه خیلی دیر توانست تاثیرات خود را بر نتایج انتخابات بر جای بگذارد.

در هفتم ماه می یکی از دو کاندیدای پیشتاز به کاخ الیزه راه خواهند یافت. به احتمال زیاد، رئیس جمهور آینده فرانسه، امانوئل ماکرون خواهد بود. امری که از یک سو می تواند آرامش بخش باشد  و از سوی دیگر دراماتیک. آرامش بخش، زیرا از پیروزی ماری لوپن با سیاست های نژادپرستانه و فاشیستی اش جلوگیری خواهد کرد؛ دراماتیک، زیرا سیاست رفرم های برنامه ریزی شده نئولیبرال و  گسترش شکاف های اجتماعی  تاکنونی فرانسه  را عمیق تر خواهد کرد. زیرا پروژه سیاسی ماکرون، تشدید راه سوم سوسیال دمکراسی اوائل ۲۰۰۰ خواهد بود. ماکرون طرفدار برچیدن سیستم تامین اجتماعی؛ خصوصی سازی های گسترده و مقررات زدائی در عرصه نیروی کار است. برنامه او رفرم در بیمه بیکاری بر اساس دستور کار ۲۰۱۰ آلمان، گسترش نظامی گری در اتحادیه اروپا و برچیدن خدمات اجتماعی  عمومی است.

بر این اساس او خواهان تداوم سیاست سی سال اخیر فرانسه است که به  صنعت زدائی از اقتصاد ، کاهش و حذف مشاغل ، گسترش بیکاری و در هم شکستن اقتصاد کشاورزی منجر شده است.  تشدید این سیاست فاجعه بار، آنطور که امانوئل ماکرون در برنامه هایش دارد، نه تنها بحران ساختاری کنونی را حل نخواهد کرد، بلکه بیش از پیش شکاف های اجتماعی در فرانسه را عمیق تر خواهد ساخت و از این طریق به رشد "جبهه ملی" ماری لوپن کمک خواهد کرد.

منبع:

https://www.neues-deutschland.de/artikel/1048937.die-franzoesische-sozialdemokratie-ist-tot.html