اعدام، جنگ روانی حاکمیت علیه مردم

محمد خسروی

اگر نه همه، اما به جرات می توان گفت که امروز در کشورمان  « لغو مجازات اعدام » به عنوان خواستی عمومی مطرح شده است. فعالان و تشکل های جنبش های مختلف اجتماعی، در برابر سیاست سرکوب خونین حکومت اسلامی با از جان گذشتگی، به اعدام های اخیر اعتراض کرده و خواهان توقف احکام اعدام شده اند. نهادهای حقوق بشری بارها و بارها اقدامات سرکوبگرانه و ضدبشری حاکمیت اسلامی را محکوم کرده، خواهان توقف اعدام شده اند. در کنار آن، ایرانیان خارج از کشور، اعتراضات گسترده ای را علیه اعدام های جنایتکارانه رژیم اسلامی در شهرهای گوناگون جهان سازمان داده اند.

بی شک همه ی آن اقدامات و اعتراضاتی که تاکنون انجام گرفته در افشا جنایات نظام اسلامی موثر بوده و به گسترش گفتمان « لغو مجازات اعدام و ممنوعیت شکنجه » کمک کرده است. اما علیرغم تمامی این جانقشانی ها و ابراز مخالفت ها، هر روز در اذان صبح جانیان اسلامی خون به صورت مان شتک می زنند؛ عزیزی را از ما می گیرند، مادری را سیاهپوش می کنند و داغ تازه ای بر دل ملت می گذارند.

آدام خواران حاکم بهتر از هر کس دیگری می دانند که با زندان و شکنجه و اعدام، نه از تورم کاسته می شود، نه اشتغالی ایجاد می شود، نه مشروعیت نداشته شان تقویت می شود، و نه .... ؛ پس چرا هم چنان بر ادامه  جنایات خود اصرار دارند و آن را جار می زنند؟

پر واضح است تا زمانی که نفرت مردم و «خواست تغییر» به «اراده تغییر» تبدیل نشود، آن ها هم چنان در قدرت باقی خواهند ماند و این نکته را سیاست گذاران نظام اسلامی بخوبی می دانند. اما «اقدام برای تحقق خواست» و یا همان «اراده تغییر» خود مشروط است به ـ از جمله ـ «خود باوری» و «ایمان به تغییر».

جانیان حاکم با علم کردن چوبه های دار بر مناره ها می کوشند تا به اندک نیروهای طرفدار خود به لحاظ روانی قوت قلب دهند و بگویند «ما همچنان بر اوضاع مسلط هستیم » ؛ می کوشند تا به لحاظ روانی در ذهنیت مردم جا بیاندازند که «سلطه ی ما خدشه ناپذیر است؛ دهان تان را پر از سرب می کنیم اگر اعتراض کنید». اما خود به خوبی دریافته اند که مردم علیرغم این تلاش های مذبوحانه حاکمان، علیه آنها شوریده اند. اوضاع آن چنان تغییر کرده است که اگر تا دیروز برای تقسیم قدرت بین خود و ژست "مردم سالاری" گرفتن، نیم نگاهی به حضور مردم در انتخابت داشتند، امروز قید آن ذغلکاری ها را زده اند و در «فاز دوم حیات جمهوری اسلامی» علنا مدعی اند که «خدا از دهان خامنه ای صحبت می کند». حاکمان به این نتیجه قطعی رسیده اند که  امروز  بعد از 44 سال تجربه دردناکی که مردم تحت حکومت اسلامی داشته اند، دیگر نمی توان مردم «بازی» داد بلکه باید آنها را «اخته» کرد و قدرت واکنش شان را به حداقل رساند . اعدام های جنایتکارانه، این هدف را دنبال می کنند.

اما ما مردم که نه ارتش داریم، نه تجهیزات نظامی، نه دستگاه های تبلیغاتی فراگیر، نه ساختارهای اداری گسترده و نه منابع مالی وسیع، ناگزیریم برای تغییر توازن قوا به نفع انقلاب به نقاط ضعیف دشمن حمله کنیم .

در توصیف ویژگی ای ساختار سیاسی- اجتماعی نظام جمهوری اسلامی، در کنار مجموعه ای از عوامل، می توان به دو عامل اصلی اشاره کرد: الف ـ برآمدن از یک انقلاب توده ای و ب ـ تئوکراتیک بودن حاکمیت. در چنین ساختاری، همچون همه حکومت های کلاسیک فاشیستی، وجود پایه ی حمایتی "مردمی" و بدنه ی حمایتی در پایین، امری حیاتی است. تضعیف و فروپاشی این حمایت به معنی تضعیف یکی از مبانی تعادل چنین حکومت های فاشیستی است. بدیهی است همان گونه که خودباوری و ایمان به تغییر، به اعتبار تجربه زیسته مردم، بتدریج  شکل می گیرد و نهایتا عامل تغییر می شود، بخش گسترده ای از بدنه ی حمایتی ساختارهای فاشیستی یا شبه فاشیستی نیز، به اعتبار تجربه زیسته خویش، به تدریج ریزش خواهند کرد. اما سوال اساسی برای کنشگر انقلابی، نحوه تاثیرگذاری موثرتر بر روند این تغییرات و این ریزش هاست. از این رو می بایست علاوه بر سایر عرصه های مبارزاتی و کنش های انقلابی به راه و روش تضعیف و فروپاشاندن «بدنه حمایتی» جمهوری اسلامی نیز توجه ویژه ای مبذول داشت.

تعرض، مخالفت و مقاومت در برابر "حجاب بان" ها، "حزب اللهی" ها، "ارزشی" ها و ...، در تمامی عرصه های زیست اجتماعی، نه تنها موجب تقویت همبستگی مردمی، گسترش کنشگری اعتراضی و تعمیق ارتباطات شبکه ای می شود، بلکه با ممانعت از فعال مایشایی عناصر«عرزشی»، با بالا بردن هزینه اقدامات ایذائی شان، با نشان دان گستره ی نفرت توده ای از آنها  و در نتجیه با تضعیف روانی آنها و در هم شکستن روحیه تعرضی شان، می توان یکی از مهمترین پایه های اساسی حاکمیت فاشیسم اسلامی را درهم شکست.

دوشنبه ۹ بهمن ۱۴۰۲ برابر با  ۲۹ ژانويه ۲۰۲۴