تداوم مقاومت  و مقاومت متداوم

گفتار سیاسی رادیو راه کارگر:
جمعه ۳۰ بهمن ۱۳۸۸- ۱۹ فوریه ۲۰۱۰

جنبش توده ای مردم ایران علیه دستگاه ولایتی بیش از ۸ ماه است که ادامه دارد. به جرات میتوان گفت که کمتر کسی پیشبینی میکرد که مردم ایران چنین مقاومت درخشانی علیه  کودتای خرداد ماه از خود نشان دهند. اما امروز کمتر کسی را میتوان یافت که جرات انکار و یا نادیده گرفتن دستاوردهای این جنبش را داشته باشد. تظاهرات شجاعانه مردم در ۱۳ آبان و بویژه عاشورا در عین حال عمق نفرت مردم از رژیم و ظرفیت انفجاری این جنبش را به نمایش گذاشت.زیبایی حضور مردم ایران در صحنه مبارزه بیش از هر زمان دیگری چهره کثیف دستگاه ولایتی را رسوا کرده و در معرض دید تمام جهان قرار داده است. رژیم اسلامی در تمام تاریخ ۳۱ ساله خود با چنین بحرانی روبرو نبوده است. دستگاه ولایتی، فاقد هرگونه  مشروعیت سیاسی و اخلاقی، و هراسان از فروپاشی، به هذیان گویی و سرکوب وحشیانه روی آورده است. بسیج نظامی کودتاگران در سالگرد انقلاب حاکی از هراسی است که زانوان رژیم را بلرزه در آورده است.

در این مدت دستگاه ولایتی نه تنها ناچار به حمله به مقدسات خود شده، بلکه حتی کنترل مراسمهای دولتی و رسمی را نیز از دست داده است. جنبش ضد استبدادی مردم ایران به شکل چشمگیری موفق شده تا در زمین ولی فقیه ضربات سنگینی به دشمن تا دندان مسلح خود وارد کند. دوام این جنبش، علیرغم سرکوب وحشیانه رژیم، به تنهایی دستاوردی عظیم است. پیشروی هر چه بیشتر جنبش ضد استبدادی مردم ایران اما مستلزم سازمان دادن یک مقاومت متداوم و مستحکم کردن ریشههای آن است. این امر بدون گره خوردن مبارزه برای آزادی با مبارزه برای عدالت اجتماعی ممکن نیست. در این راستا از یک طرف ضروری است که پیوند محکمی بین مبارزه برای آزادی با مبارزه برای عدالت اجتماعی ایجاد کرد؛ و از طرفی دیگر به ایجاد هستههای مقاومت که در مکانهای مختلف جامعه حضور فعال دارند مبادرت ورزید. سازماندهی وسیعترین اشکال ممکن نافرمانیهای مدنی میتواند به باز گشایی جبهههای مبارزه ای کمک کنند که نه تنها زمینه گسترش و ژرفش مقاومت مردم را فراهم میکنند، بلکه قدرت برنامه ریزی و بسیج نظامی کودتاگران را از آنان سلب میکنند. این شکل از مبارزه در ایران بی سابقه نیست. زحمتکشان ایران در ۳ دهه گذشته تجارب گرانبهایی در این زمینه اندوخته اند. از صف نان گرفته تا اتوبوس، از استادیوم فوتبال گرفته تا خوابگاهای دانشگاه ها، از حلبی ابادها گرفته تا مراکز صنعتی، مردم ایران قدم به قدم با دستگاه ولی فقیه و برای دستیابی به مطالبات خود جنگیده اند. در هیچ زمانی در تاریخ سی ساله ایران شرایط برای سازمان دادن نافرمانیهای مدنی اینچنین فراهم نبوده است. باید توجه کرد که:

اولا اکثریت عظیم مردم ایران در زیر خط فقر زندگی میکنند. سیاستهای اقتصادی کودتاگران، حراج اموال عمومی و نظامی کردن هر چه بیشتر اقتصاد ایران، به نارضایتی وسیعی در ایران منجر شده است. حنای کودتاگرانی که وعدهٔ تقسیم نفت در سفره زحمتکشان را میدادند دیگر رنگی ندارد. سهم تهیدستان در اقتصاد ورشکسته و فاسد دستگاه ولایتی جز گرسنگی، دربدری، اعتیاد، تن فروشی و مرگ نبوده است. تهیدستان شهری در ایران امروز همان قدرت انفجاری را دارند که در زمان شاه داشتند. سازمان دهی هستههای مخفی غیر متمرکز و یا شکل گرفته بر اساس روابط خانوادگی و یا کاری میتوانند قدمی جدی در ریشه دار تر کردن جنبش اعتراضی مردم ما باشند. شب نشینی ها، صفهای خرید مایحتاج روزمره و غیره همواره حوزههای مناسبی برای ارتباط گیری و گردش اطلاعات بوده اند. این شبکهها را باید گسترش داد و حول درخواستهای بیواسطه مردم در برابر دولت سازمان داد. 

ثانیا، حرکات کارگری روبه روشد اند. اقتصاد ایران در حال ورشکستگی است، تعداد بیکاران رو به افزایش است، نرخ تورم بیداد میکند، در موارد بسیاری دولت و بهره کشان از پرداخت دستمزد کارگران خودداری میکنند. به کنار گذاشتن موقتی طرح خوشه بندی از سوی دولت نشان از عمق نارضایتی کارگران و هراس دولت از شورشهای توده ای دارد. بحران سیاسی و اقتصادی ایران از هم جدا نیستند. در سایه قرار نگرفتن بحران اقتصادی و پیوند مطالبات بلاواسطه کارگران و زحمتکشان درست همان چیزی است که دستگاه ولایتی را بیش از پیش نگران کرده است. سازمان دادن نافرمانی مدنی و سازمان دادن کارگران حول خواستهای بیواسطه میتواند به پر کردن شکاف میان جنبش ضد استبدادی و سوسیالیستی و جلوگیری از تکرار تجربه انقلاب بهمن ۵۷ کمک کند. 

ثالثا، وجود و دوام جنبش ضد استبدادی چند ماه گذشته مساعدترین زمینه برای سازمان دادن نافرمانیهای مدنی را فراهم کرده اند. پیشروی و دست اوردهای این جنبش، اکثریت عظیم مردم ایران را متقاعد  کرده که یک نظم جدید و دنیای دیگری  ممکن است. در مدتی کوتاه مردمی که خواستار پس گرفتن رای خود بودند خواهان چیزی به مراتب بیشتر و بزرگ ترند. این حق مسلم بدون به میدان آمدن کارگران و تهیدستان بدست نخواهد آمد. آستینها را بالا بکشیم، مشتها را گره کنیم و برای وارد کردن ضربه نهایی به دستگاه ظلم و بی عدالتی دست بکار شویم. فردا دیر است.