خیز تازه جنبش اعتراضی و ملزومات جنبش دمکراتیک

گفتار سیاسی رادیو راه کارگر

روز چهارشنبه ۲ دی ۱۳۸۸ و ۲۳ دسامبر ۲۰۰۹

 اکنون دیگر جای تردیدی باقی نمانده است که جنبش اعتراضی مردم ایران خیر بلندی به جلو برداشته است. اگر 13 آبان فراز نوینی در طرح شعارهای ساختارشکنانه بود, اگر 16 آذر نقطه عطفی در  اثبات ظرفیت جنبش عمومی اعتراضی در ایستادن بر پای خویش و خلق فرصت های مستقل اعتراضی بیرون از امکانات رژیم بود, تبدیل سریع مراسم و اجتماعات خودجوش سوگواری برای درگذشت آیت الله منتظری به اجتماعات ضد حکومتی با شعارهای صریح ساختارشکنانه در چندین شهر بزرگ کشور بیان روشن گسترده تر و دامنه دارتر شدن جنبش ضددیکتاتوری است. در آن سو, ظرفیت بسیج نیروهای پایه رژیم دچار پس رفت های آشکاری شده است. سناریوی بر سر نیزه زدن عکس خمینی پس از 11 روز تبلیغات دیوانه وار حکومتی و بسیج همه امکانات به راهپیمایی حکومتی ای انجامید که به اعتراف برخی از رسانه های خودشان حتی صد هزار نفر را هم نتوانست در تهران بزرگ گرد آورد. پدیده دیگر خروج راهکار حضور در اجتماعات و مراسم ایادی و وابستگان رژیم و تبدیل آنها به اجتماعاتی در اعتراض به سرکوب و شکنجه و دیکتاتوری از دانشگاهها به مجامع عمومی است. نمونه آن حضور کارگران گرسنه و معترض در استادیوم حافظیه شیراز در سخنرانی احمدی نژاد و بهره برداری از این فرصت در جهت طرح مطالبات کارگری و رسیدگی به مساله عدم دریافت حقوق بود و باز نمونه درخشان دیگر درگیری در سیرجان که مردم صحنه اعدام دو نفر در ملاعام را به درگیری با ماموران اعدام تبدیل کردند. این نمونه ها, علائم افزایش انزوای دولت و دستگاه ولایت فقیه در میان مردم و قرار گرفتن در موقعیت تنگنا در کنترل کامل فضای عمومی است و اگر در آینده نزدیک با علائم بیشتری در همین راستا تقویت شود,  مبین عبور از موقعیت تدافعی جنبش اعتراضی به موقعیت تعرضی خواهد بود.

روند توده ای تر شدن جنبش اعتراضی ضد دیکتاتوری و شکل گیری نطفه ها و علائم اولیه موقعیت تعرضی توجه بیشتر به مسیر تحول جنبش ضد دیکتاتوری  را الزامی ساخته است. تبدیل جنبش ضد دیکتاتوری به جنبشی برای دمکراسی مستلزم تقویت همه جانبه نقش و نفوذ نیروهایی است که حاضرند به شیوه قاطع و بدور از حسابگری و گذشته گرایی های محافظه کارانه  برای دمکراسی پیکار کنند؛ رشته ای از همسویی ها و همپوشی های شبکه ای بر محور طرح مطالبات مشخص سیاسی با جهت گیری صریحا دموکراتیک و سازمان یابی مستقل و راه اندازی کارزارهای مستقل اعتراضی بر محور این مطالبات از شروط مهم تقویت نقش و نفوذ نیروهای واقعا دمکراتیک در شرایط حاضر است. این راهکاری است که می تواند فرایند تضعیف قدرت سرکوب رژیم را به فرایند تقویت وزن نیروهای خواهان یک نظام عمیقا دمکراتیک, در جامعه ما پیوند زند و از این طریق شرایط مناسبت تری برای مقابله با بازتولید استبداد در جامه ای نوین فراهم سازد. روشن است که سوسیالیست ها به عنوان دمکرات های پیگیر, جایشان در سنگر نخست مبارزه برای دمکراسی است. 

از آنجا که هیچ دمکراسی بدون حمایت مستقل و سازمانیافته اکثریت جامعه, یعنی کارگران, زحمتکشان و محرومان ایران نمی تواند شکل بگیرد و پایدار بماند, تاکید و تمرکز بر سازماندهی مستقل این اکثریت عظیم وظیفه مبرم و تاخیر ناپذیر همه سوسیالیست ها و مدافعان حقوق کارگران و زحمتکشان در شرایط کنونی است.