اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت ده شهریور، سالروز قتل عام زندانیان سیاسی

نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم

جنبش دادخواهی را در آستانه بیست و سومین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی گسترده تر سازیم

نظام جمهوری اسلامی از آغازین روزهای حیاتش با سرکوب و جنایت عجین بود ه  و تا امروز هرگز حیاتش از سرکوب و جنایت و نقض فاحش حقوق انسانی جدا نبوده است. در تاریخچه سیاه این حکومت، کشتارهای دهه ۶۰ و قتل عام دسته جمعی زندانیان سیاسی در تابستان خونین ۱۳۶۷ از برجستگی خاصی برخوردار است. این بدان معنا نیست که جنایات این حکومت به عنوان مثال پس از خیزش نوین ضد دیکتاتوری مردم ایران در خرداد ۸۸ کم اهمیت تر بوده یا نقض روزمره حقوق انسانی در حوزه های مختلف از جایگاه فرودست تری برخوردار است. تنها ناقضان حقوق بشر و تباه شده گان این مسیرند که درجه بندی اشکال گوناگون جنایت در حق بشریت را ابزار روسفیدی خود و شستن دست های خونین شان می کنند. کشتارهای دهه ۶۰ و قتل عام خونین زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ از آن رو برجسته است که زادگاه جنبش دادخواهی خانواده های جان باختگان است. از آن هنگام که امام قتل و جنایت شان فرمان کشتار دسته جمعی آزادیخواهان اسیر را در زندان ها صادر کرد و اجساد را با کانتینرهای حمل گوشت شبانه در گورستان های گمنام دسته جمعی دفن کردند، اولویت اول شان آن بود که راز این جنایت پنهان بماند. اما در کنار اعتراض آیت الله منتظری که در علنی شدن کشتارها نقش داشت، خانواده های شهدا با پیگیری و استقامت خویش سد سکوت را شکستند و اخبار کشتارها بازتاب رسانه ای یافت. از آن زمان همه تلاش رژیم آن بود که بر این جنایت تا هر کجا که  می تواند سرپوش بگذارد. تاریخ دو دهه اخیر تاریخ عبرت انگیز نبردی بشدت نابرابر است؛ نبردی که در آن وارثان کشتار و جنایت با همه نیروی جهنمی خود و با بهره برداری از همه ابزارهای اعمال زور و سرکوب، در برابر خانواده های دردکشیده ی جانباختگان کشتارها صف آرایی کردند. از وقتی خاوران کشف شد، میعادگاه عاشقان شد؛ نماد استقامت خانواده ها، و سمبل جسارت و دادخواهی، سالی نبود که بی توطئه وارثان جنایت سپری شود. جلوگیری از تجمع خانواده ها بر سر مزار شهدا، احضار و بازجویی؛ تهدید تلفنی بازماندگان، استقرار نیروهای سرکوب در آستانه ده شهریور، تخریب خاوران و تلاش برای شکاف انداختن بین خانواده ها در این سال ها بارها تکرار شده است. اما حقیقت مظلوم در برابر این توطئه ها تسلیم نشده و روز به روز قدرت و صلابت فزون تری یافته است. با گذشت بیش از دو دهه نه تنها خاکستر سرد فراموشی بر فاجعه کشتارهای ۶۰ و ۶۷ ننشسته، نه تنها بازماندگان از پا نیافتاده اند؛ که صف دادخواهان پر شمارترشده است.  صدای حامیان این جنبش دمکراتیک و آزادیخواهانه دادخواهی در خارج از کشور دیوارهای سکوت و سانسور رژیم را در هم شکسته است. اکنون رسوایی عاملان و آمران آن کشتارها در حدی است که  بخشی از کاربدستان و همدستان حکومت در آن دوره را ناچار کرده است به توجیه و تبرئه کارنامه خویش برآیند. این هنوز تازه آغاز کار است. جنبش دادخواهی خانواده های شهدا همراه با خانواده های قربانیان جنبش ضد دیکتاتوری نه می بخشند و نه فراموش می کنند. آنها می خواهند ابعاد پنهان مانده جنایات حکومت اسلامی علنی شود؛ می خواهند آمران و عاملان کشتارها و قتل عام ها معرفی شوند و در دادگاهی عادلانه به جرم جنایت علیه بشریت بر صندلی اتهام بنشینند.

مستند سازی، بازگویی و روشنگری، پایه های جنبش دادخواهی است. هر چه استوارتر بر این پایه ها بایستیم؛ هر چه دایره حرکت را گسترده تر کنیم، و هر قدر دایره آگاهان به سرکوب ها و جنایات حکومت بیشتر شود،  به همان میزان حذف ضمیر تاریخی مردم برای وارثان جنایات دهه شصت، قتل عام شصت و هفت، عاملان و آمران قتل های زنجیره ای، و کشتارهای دو سال اخیر دشوارتر خواهد شد. برگزاری سمینارها، انتشار نامه های سرگشاده خطاب به نهادهای حقوق بشری، برپایی کارزارهای گسترده علیه اعدام، سرکوب، شکنجه، و تاکید بر دادخواهی و تحقق عدالت در حق همه قربانیان و شهدای راه آزادی و عدالت اجتماعی در کشور،  همه و همه گام های مهمی است در این مسیر.

در آستانه بیست و سومین سالگرد قتل عام دسته جمعی زندانیان سیاسی ایران شایسته نیست نقش جنبش دادخواهی خانواده های شهدا، بازماندگان و حامیان شان در میان سایر جنبش های اجتماعی و رابطه این جنبش ها با این دادخواهی سراسری نیز از قلم بیافتد. چرا که این جنبش در حقیقت درختی است که وقتی تناورتر شود می تواند بر همه ی عرصه های  آزادی خواهی  سایه گسترد؛ جنبشی است که به عمق آن اگر نگاه کنیم؛ نمی تواند علیه مظاهر گوناگون نقض حقوق انسانی نباشد. این جنبشی است که اساسا بخشی از پیکره  همه جنبش های اعتراضی موجود است که علیه استبداد تاریک اندیش و خونخوار مذهبی حاکم ایستاده اند؛ به همه آنها نیرو می دهد و لذا شایسته است که از همه آنها نیرو بگیرد.  یقین بدانیم که در مسیر این همبستگی و گسترش و تقویت آن است که سرانجام نظام سرکوب و جنایت فرومی پاشد.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران ایران (راه کارگر)

۹ شهریور ۱۳۹۰ و ۳۱ آگوست ۲۰۱۱