كارزار براي صلح و دمكراسي مستقر در نيويورك

بيانيه‌ي ۶ سپتامبر ۲۰۱۳

ما هم مخالف حمله به سوریه به رهبری آمریکا و هم با رژیم بی رحم بشار اسد مخالفیم

ما از انقلاب دموکراتیک سوریه دفاع می کنیم

ترجمه مهرداد امامی

پرزیدنت اوباما زیر فشار رأی منفی تاریخی پارلمان بریتانیا به حمله ی نظامی علیه سوریه و با وجود مخالفت عظیم اغلب مردم آمریکا درباره ی درگیر شدن در یک جنگ خونین دیگر در خاورمیانه، مجبور شد که طرح خود برای حمله به سوریه را به کنگره ببرد. در عین حال، به نظر می رسد که کنگره عمیقاً میان حمایت کردن یا نکردن از رئیس جمهور با وجود کسانی که همچنان تصمیم نگرفته اند، تقسیم شده و از این رو، اکنون لازم است که از نگرش ضد جنگ گسترده به نفع استدلال علیه مداخله ی نظامی آمریکا در سوریه بهره جُست.

دولت بشار اسد، رئیس جمهور سوریه، دیکتاتوریِ ستم گری است که همانند رژیم های شریر حسنی مبارک در مصر، صدام حسین در عراق، بن علی در تونس، معمر قذافی در لیبی و حمدبن عیسی در بحرین، سزاوار آن است تا به دست مردم خود سرنگون شود. اما حملات نظامی توسط ایالات متحد و هم پیمانان او هیچ کمکی به پیشرفت مبارزات برای تغییر دموکراتیک و برابری اجتماعی در سوریه نخواهند کرد؛ در واقع، این حملات به احتمال خیلی زیاد نتایجی معکوس خواهند داشت.

هر نوع تأثیر نظامی حملات موشکی به نیروهای اسد به  واسطه ی تأثیر سیاسی آن، بیش از حد نتیجه خواهد داشت: مانند تقویت موضع «ضد امپریالیستی» بین المللی اسد و شایستگی های ملی گرایانه­ی او در خود سوریه که محل وقوع جنگ اصلی است. همه ی این ها محتمل اند اگر، همان طور که واقعاً گریزناپذیر است، حمله موجب «تلفات غیرنظامی» شود یعنی، مرگ غیرنظامیان بی گناه سوری. در حقیقت، بسیاری از سوری هایی که از اپوزیسیون به خاطر تنفر شدیدشان از بی رحمی اسد طرفداری می کنند، در صورت حمله ی اوباما و شرکایش به کشور خود، ممکن است در عقایدشان تجدید نظر کنند. بعضی از عناصر اپوزیسیون از حمله ی آمریکا استقبال می کنند. اما به سختی می توان باور کرد که اغلب مردمان عادی سوریه چنین کاری بکنند؛ جنایت است که صرفاً به خاطر عملی کردن «خط قرمز» اوباما به رنج این مردم اضافه کرد.

این ادعا که رژیم اسد در به کارگیری سلاح های شیمیایی دهشتناک در حمله به نواحی پیرامونی دمشق مقصر است، به راحتی نمی تواند به عنوان پروپاگاندای مدافع جنگ نادیده انگاشته شود. این ادعا ممکن است کاملاً درست باشد اما در این صورت هم ما باید تأکید کنیم که این ادعا نمی تواند حملات موشکی آمریکا را توجیه نماید. اوباما منتظر تأیید کنگره برای یک حمله ی «محدود و هدف دار» به سوریه است، اما نه به خاطر آنکه از کاربرد سلاح های شیمیایی توسط طرفین جلوگیری کند، بلکه به سبب تثبیت «اعتبار» آمریکا به عنوان یک اَبَرقدرت ارتجاعی در خاورمیانه و سراسر جهان؛ هر عملی که تقویت کننده ی این قدرت باشد باید با آن مقابله کرد.

علاوه بر این، وقتی صحبت از سلاح های شیمیایی می شود، آمریکا خودش دستان چندان پاکی ندارد. سازمان سیا به صدام حسین کمک کرد تا ایرانیان را با گازهای اعصاب سارین و گاز خردل قتل عام کند و واشنگتون به صدام تضمین داد که عقوبتی برای حمله ی شیمیایی به ایرانیان و کُردها نمی بیند. در سال 2003، کنگره تحریم هایی علیه سوریه به علت در اختیار داشتن ذخایر سلاح های شیمیایی وضع کرد اما مانعی برای همین موضوع در مورد مصر و اسرائیل که هر دوی آن ها تا به امروز زرادخانه های شیمیایی دارند و همانند سوریه از امضای قرارداد منع جنگ افزارهای شیمیایی سر باز زده اند، نتراشید. نیروهای آمریکایی در جنگ های خلیج و عراق از اورانیوم تضعیف­شده و در حمله ی فلوجه به غیرنظامیان عراقی از فسفر سفید، یک سلاح آتش زای مهیب که گوشت انسان را ذوب می کند، استفاده کردند. و بگذارید فراموش نکنیم که 20 میلیون تُن مواد شیمیایی از جمله عامل نارنجی شدیداً سمّی، از 1962 تا 1971 بر سر ویتنامی ها ریخته شد.

انگیزه ی آمریکا عشق به دموکراسی در خاورمیانه نیست: گواه آن برای مثال، حمایت واشنگتون از مبارک و بن علی است که تقریباً تا آخرین لحظات باقی ماندند، نمونه ی دیگر حمایت آمریکا از «راه حل» یمن است که تحت آن علی صالحِ دیکتاتور به نفع جانشین خود عبد هادی استعفا داد و هسته ی رژیم صالح دست نخورده ماند، و همچنین تداوم روابط نزدیک با ارتش خون خوار مصر، حتی پس از کودتای جولای امسال. در سوریه پوشیده نیست که ایالات متحد نه تنها از القاعده و سایر گروه های جهادی مسلحِ فعال در اپوزیسیون سوریه  می ترسد، بلکه از قدرت مجسم مردم در تظاهرات دلیرانه ی میلیونی در خیابان ها علیه حکومت بشار اسد نیز واهمه دارد.

ضروری است که به خاطر داشت در سرتاسر خاورمیانه، مردم نه تنها علیه دیکتاتور ی ها بلکه در برابر مشقت و محرومیت اقتصادی وحشتناک نیز اعتراض کرده اند، امری که ناشی از سیاست های ناگوار دولت هاست که به برنامه های ریاضتی صندوق بین المللی پول و سایر تحمیل گران نولیبرالیسم جهانی   برنامه هایی که تماماً تحت حمایت آمریکا است، رضایت داده اند. ترویج مداوم این سیاست های اقتصادی از جانب واشنگتون نشان می دهد که اهداف راستین مداخله­ی نظامی آمریکا در منطقه چیست.

مسئله این نیست که آیا دولت اسد در استفاده از سلاح های شیمیایی نقش داشته یا نه. اگر کنگره با درخواست اوباما مبنی بر حمله ی «محدود و هدف دار» به سوریه در جهت تقویت اعتبار آمریکا به عنوان نیروی هژمون در جهان و خاورمیانه هم سو شود، آنگاه دلیل خوبی است تا باور کنیم اسد واکنش نشان خواهد داد. نتیجه­ی آن چه می شود؟ هیچ­کس نمی تواند آن را پیش بینی کند، اما خطراتِ بالا گرفتن دهشتناک اوضاع بسیار واقعی است.

هم اکنون، بسیاری از اعضای کنگره بیان کرده اند که از اوباما حمایت خواهند کرد و بعضی هم به رغم این واقعیت مسلّم که موکلانشان شدیداً مخالف حمله به سوریه اند، «هنوز بی تصمیم » هستند. رهبران ما، اگر ممکن باشد، تنها به اعتراض فعال واکنش نشان می دهند. در عین حال، باور ما این است که برای جنبش ضد جنگ کاملاً ضروری است که خود را از کسانی که توجیه گر رژیمِ جانیِ اسد هستند یا آفرین به او می گویند، متمایز کند. تنها مبنای اصولی و تأثیرگذار برای مخالفت با امپریالیسم آمریکا حمایت مداوم از دموکراسی و مقابله با استبداد، شکنجه و سرکوب است فارغ از اینکه منشأ آن کجاست. ما اصرار داریم که کسانی که در تظاهرات شرکت می کنند، هم امضاهایی در جهت تقبیح حمله به سوریه به رهبری آمریکا و هم محکومیت رژیم خون خوار اسد فراهم آورند.

به خاطر عراق و افغانستان، به سبب افشاگری های قهرمانانه ی ژولین آسانژ، چلسی مانینگ و ادوارد اسنودن، اکنون شکی گسترده و کاملاً چشم گیر نسبت به سیاست خارجی آمریکا در میان آمریکایی ها و جهانیان وجود دارد. آرای عمومی، اینجا و هر جای دیگر، طرف ماست. ما اکنون باید برای متوقف کردن حمله ی فاجعه بار اوباما به سوریه بجنگیم.

منبع:

http://www.cpdweb.org/stmts/1024/stmt.shtml

شنبه شانزدهم شهریور

برگرفته از «توصیفات انسان شناسانه»

http://anthropos.blogfa.com/post-37.aspx