کجای زمان ایستاده بودیم

که طوفان بلا برخاست

رفتار ساعت به چه می مانست

که گام های فاصله

از آن سوی تاریخ

سدی شد میان ما و آینده

و ما به تاریکی پناه بردیم.

آنگاه

باد ها ازجناق سینه ی تاریخ

با دردی کشدارگذشتند

و رسولان جهل

بر اریکه خشم یله دادند

باغ وانسان را

یکجا سوزاندند

گل وکتاب را

یکجا پر پر کردند

وهزاران عاشق

چنان جوان به کام مرگ فرو رفتند

که سال هاست

زمین بنفشه زاران است.

ما که بودیم

رفتار تاریخ به چه می مانست

و این طوفان بلا ز کجا بود.

(2)

بر کشته گان خود

سرودی می خوانیم

و اندوه را

در آواز های خیس مان

قسمت می کنیم.

در دورها بر فراز کوه ها

بادها با ابرها

طرح تازه ای

ساز می کنند.

زخم هایمان را می بندیم

  چشم  بردماوند پیر

ترانه های روزگار سرفرازی  انسان را

دگر بار توشه ی راهمان می کنیم

بر فراز کوه ها

ابرها ترانه ای تر سازمی کنند.

عیدی نعمتی ـ اردیبهشت ۱۳۸۹