اعلامیه ی هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت فرارسیدن سال ۱۳۸۹

با گام هائی استوار به استقبال سالی نو و بهاری که در راه است

سال ۱۳۸۸ به پایان رسید. سالی که هم چون دیگر سال ها نبود. از جنس سال هایی بود که گاه هر روزش یک سال بود. سالی که ایران و ایرانی را در نگاه مردم  دنیا دگرگون کرد. ابتکارات مردمش، مردم جهان را حیرت زده کرد. آنگاه که میلیون ها نفر، با آرامشی  سنگین و بدون شعار لرزه بر ارکان دستگاه ولایت انداختند ؛ زمانی که با تلفن های همراه، صحنه های نبردی نابرابر با مزدوران تا دندان مسلح و یا جان باختن شهیدی را به سراسر جهان مخابره کردند؛ وقتی که با اتکا به سیستم ارتباطی مدرن، ظرف چند روز تظاهرات میلیونی را در سراسر ایران سازمان دادند و حماسه های ۲۵ خرداد، ۳۰ خرداد، ۱۸ تیر؛ ۲۶ تیر، ۱۳ آبان، ۱۶ آذر، روز قدس، عاشورا ، ۲۲ بهمن و چهارشنبه سوری را آفریدند، همه مردم جهان دریافتند که ایرانی دیگر در حال متولد شدن است. ایرانی که با تاریک اندیشی واپسگرایان و مرتجعین قرون وسطائی سر سازش ندارد. ایرانی که نمی خواهد در انزوا زندگی کند.  ایرانی که دین از دولتش جدا باشد؛ ایرانی که نمی خواهد دولت و بویژه دولت دینی در تمامی زوایای زندگی اجتماعی و شخصی اش سرک بکشد. ایرانی که می خواهد زن و مردش برابرحقوق باشند. که ملیت هایش خواهر و برادر باشند. که اندیشیدن و ابراز عقیده در آن آزاد باشد و کسی را به جرم دگر اندیشیدن، دگر زیستن و دگرباش بودن به بند نکشند. که زحمتکشانش برای لقمه ای نان، در جلو خانواده اش عرق شرم نریزند و همگان زندگی ای شایسته شأن انسانی داشته باشند.

اما مبارزه برای چنین ایرانی، با مذاق مرتجعین حاکم سازگار نبود. در این ۹ ماه، تمامی ابرازهای سرکوبشان را بکارگرفتند تا این سیل خروشان مبارزات ضداستبدادی مردمی را مهار کنند. خوابگاه های دانشجویی اش را  به خاک و خون کشیدند؛  درخیابان ها، دختران و پسران شجاع را به گلوله بستند و خون پاک نداها، سهراب ها، اشکان ها، ، و صد ها جوان دیگر را سنگفرش خیابان ها کردند. در زندان هایشان، از هیچ شکنجه ای دریغ نورزیدند و دستگیرشدگان را همچون محسن ها در زیر شکنجه کشتند . حتی اولیه ترین مبانی اخلاقی را زیر پاگذاشته  و به دختران و پسران زندانی بیشرمانه تجاوز جنسی کردند و همچون ترانه جسدشان را نیز سوزاندند. دستگیر شده گان را به اعترافات فرمایشی کشاندند و  از سیمای دروغ و جنایتشان پخش کردند و دست به محاکمه های نمایشی زدند. برای بسیاری از جوانان دستگیر شده در تهران و شهرستان ها احکام اعدام صادر کردند.احسان، فصیح،  آرش، محمدرضا و خدایار را ددمنشانه به چوبه های دار آویختند

تمامی این تلاش ها، اما کارساز نبود.مردمی که به پا خواسته بودند تا حق تعیین سرنوشت خود را بازپس بگیرند، در برابر این حد از تجاوز، خشونت و جنایت، عقب ننشتند. بلکه فشار بر حکومت را آن چنان بالا بردند که خیمه گاه ولی فقیه، دچار شکاف های غیرقابل ترمیم شد. بسیاری از یاران دیروز در برابر استبداد فقاهتی ایستادند. سخنان و فتواها و دستورات او دیگر فصل الکلام تلقی نشد. رویگردانی از اسبتداد در بالا آن چنان بالا گرفت که دستگاه ولایت چاره ای نیافت جز این که تمامأ به سرنیزه دستگاه سرکوبش تکیه کند. و این آخرین پناهگاه اوست.

در این میان جنبش مردمی بسیار آموخت. دریافت که وقتی که دشمن به سرنیزه تکیه کرده و تمامی دستگاه سرکوبش را به میدان آورده است، نمی توان تعیین زمان و مکان درگیری را به او واگذار کرد. دریافت که می بایست تظاهرات گسترده و متمرکز را با جنگ و گریز غیرمتمرکز و غافگیرانه گریلائی تکمیل کند. آموخت که باید بخش های گوناگون جنبش ضداستبدادی را همگام و همراه کند تا دانشجویان و جوانان، زنان  و مردان، روشنفکران و هنرمندان، کارگران و زحمتکشان، ملیت های گوناگون کشور و ایرانیان درون و برون مرز دست در دست همدیگر داده و نبرد ضداستبدادی را متحدانه به پیش برند.

اکنون که سال ۱۳۸۸ با دستآوردهای درخشان جنبش ضداستبدادی به پایان می رسد و با گام های استوار به استقبال سال ۱۳۸۹ می رویم، باید که از تجارب گذشته بهره جست و قدرت آتش جنبش مردمی را صد چندان کرد. باید به خاطر داشت که نبرد با دیکتاتوری خشن و بیرحم اسلامی، نبردی آسان نخواهد بود. برای پیروزی بر این دستگاه جهمنی ایدئولوژیک، قبل از هر چیز باید که توده های مردم متشکل باشند. باید که اقشار گوناگون مردم در محیط های کار و زندگی شان سازمان بیابند. باید که هسته های مقاومت مدنی در محلات شکل بگیرند. باید که خواست های مطالباتی اقشار گوناگون با خواست های سیاسی ـ  همگانی پیوند بخورد. باید که مبارزات اقشار گوناگون در کارخانه و محله با نبردهای توده ای پیوند بخورد و تاکتیک تظاهرات گسترده خیابانی با مبارزه مسالمت آمیز گریلائی و مبارزات مطالباتی در هم بیامیزد و عرصه را بر دشمنان مردم تنگ کند. تنها از این طریق است که می توان دستگاه تا دندان مسلح سرکوب را فرسوده کرد؛ صفوفش را در هم شکافت؛ بخش های گوناگونش را در برابر هم قرار داد و راهی برای در هم شکستن تنها تکیه گاه دستگاه استبداد جست.

باید به خاطر داشت که تنها با مبارزه ی متحد و متشکل توده های جان به لب رسیده می توان هم از سد دیکتاتوری دینی گذشت و هم در برابر خواب و خیال ها و نقشه های شوم موج سواران و  سلطه جویان رنگارنگ داخلی و خارجی  سد سکندر ایجاد کرد.

در این راه دشوار، سازمان ما خود را قطره ای از دریای بیکران اردوی بیشمار کار و زحمت می داند و سال نو و بهار طبیعت و بهار آزادی که به همت مبارزات مردمی در حال سربرآوردن است  را به همه مردم قهرمان کشور، به کارگران و زحمتکشان، به زنان و مردان آزاده، به ملیت های غیور و شجاع این مرز و بوم و به ویژه به خانواده های شهدای بیشمار جنبش ضداستبدادی که گاه داغی سی و یک ساله در سینه دارند، تبریک می گوید.

نوروزتان پیروز، هر روزتان نوروز

بهاران و نوید بهار آزادی بر همه ی شما مبارک باد

زنده باد آزادی ، زنده باد سوسیالیسم

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

۲۷ اسفندماه ۱۳۸۸ ـ ۱۸ مارس ۲۰۱۰