آی... ای کوبانی

باشد که این عجوزه ی دیجور را سر بکوبانی

این آسمان این آبی

آبستن خورشیدِ دیگری است

تا دختران دلاور پهنه ی پندارهای غریب

نشسته اند بر گرده ی خِنگ راهوار آرزوهای خویش

و بر چهره ی این عجوزه ی دیجور

رنگین کمان آتش گلوله می بارند

آن دلبرانِ دلیر را بگویید

لب هاشان را به نغمه بگشایند و به لایه های آواز

پَل هاشان را به غنچه بیارایند و به آرایه های ناز

این آسمان این آبی

آبستنِ خورشید جوشانی است

که گرماش

وامدار زمین کوبانی است

تا پهلوانان پهنه ی پندارهای غریب

بر گرده ی اسبان تیزتک رؤیاهای انسانی ی خویش سوارند

و به قامت تاریک شب می تازند

در دوردست این تاریک

آن شعله ی کوچک جوشان

خورشید زایان فرداست

سیاوش میرزاده

دوشنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۳ برابر با ۱۳ اکتبر ۲۰۱۴