حمله رژیم به سفرۀ خالی زحمتکشان را باید درهم شکست

محمدرضا شالگونی

به گفته حکومتیان ، قرار است اجرای طرح "هدفمند کردن یارانه ها" از اول مهرماه آغاز شود. دستگاه های تبلیغاتی رژیم گرد و خاک به راه انداخته اند که وظیفه این طرح اولاً جلوگیری از اتلاف منابع است و عقلانی کردن مصرف ، و ثانیاً عادلانه کردن هزینه کالاها و خدمات اساسی و کمک به خانواده های کم درآمد. و درست به همین دلیل هم عنوان "هدفمند کردن" را بر پیشانی این طرح چسبانده اند که یعنی می خواهیم از طریق بالا بردن قیمت یک رشته کالاها و خدمات اساسی ، پول بیشتری از ثروتمندان بگیریم و آن را میان تهیدستان تقسیم کنیم. اما این یک دروغ گوبلزی است که حقیقت را به طور کامل وارونه می کند. یوزف گوبلز وزیر تبلیغات هیتلر معتقد بود دروغ هر چه بزرگ تر باشد ، انکار آن دشوارتر است. رهبران جمهوری اسلامی نیز ، به شهادت کارنامۀ ۳۲ ساله شان ، چنین اعتقادی دارند و الحق پیروان وفادار مکتب گوبلز هستند. چندی پیش احمدی نژاد اعلام کرد که با اجرای طرح "هدفمند کردن یارانه" در عرض سه سال ، بیکاری و فقر در ایران ریشه کن خواهد شد! اما حقیقت درست وارونه آن چیزی است که می گویند: با افزایش جهشی قیمت مثلاً برق و گاز و آب و بنزین و گازوئیل ( که درمواردی احتمالاً تا ده برابر قیمت های کنونی خواهد بود ) هزینه زندگی کارگران و زحمتکشان به نحو بی سابقه ای بالا خواهد رفت ، بی آن که درآمدشان افزایش یابد. وعده یارانه های نقدی دروغی است در حد همان دروغ های گوبلزی که در بهترین حالت ، شاخک های اطلاعاتی و امنیتی رژیم را حتی به درون خانه های مردم نیز خواهد گستراند و حساب خرج و بَرج خانواده های زحمتکشان را به دست "سربازان گمنام امام زمان" خواهد داد. چگونگی اجرای طرح هم کاملاً سری است و دولت احمدی نژاد حاضر نشده درباره آن حتی به کمیسیون تلفیق مجلس گزارش بدهد. از این فراتر ، حتی معلوم نیست بالاخره دولت ، قانون مصوب مجلس را اجرا خواهد کرد یا طرح خودش را. چیزی که قطعی است ، تورم وحشتناکی است که ( به پیش بینی مرکز پژوهش های مجلس ) می تواند تا ۷۰ در صد بالا برود.

در مقابل این تهاجم وحشتناک چه باید کرد؟ قبل از هر چیز به یاد داشته باشیم که اجرای این طرح در شرایطی آغاز می شود که اقتصاد ایران در زیر فشار موج بی سابقه ای از تحریم های بین المللی در بحران فلج کننده ای فرو می رود و رکود تورمی دو سال اخیر گستره و عمقی پیدا می کند که ( به اعتراف آدمی مانند رفسنجانی ) قبلاً سابقه نداشته است. بنابراین وارد دوره ای می شویم که احتمال شورش های توده ای تهیدستان بسیار بالاست. اما دست روی دست گذاشتن و به انتظار شورش های خودانگیخته مردم نشستن جز هالوگری سیاسی معنایی ندارد. زیرا اولاً تضمینی وجود ندارد که این شورش ها به حد کافی توده ای و سراسری بشوند ؛ ثانیاً کار ساز باشند و هرز نروند. تردید نباید داشت که رژیم با آمادگی کامل امنیتی و نظامی ، اجرای این طرح را شروع خواهد کرد و به مانورهایی دست خواهد زد که اولاً چنین شورش هایی  حتي المقدور در همان مرحله نطفه ای خفه شوند و دامنه و دوام زیادی نداشته باشند ؛ ثانیاً در حد خود به خودی و سازمان نیافتگی باقی بمانند تا بشود از سراسری شدن آنها جلوگیری کرد ؛ ثالثاً از نفوذ مخالفان سیاسی رژیم در آنها جلوگیری شود. اما این مانورهای رژیم را می توان در هم شکست. زیرا هنوز جنبش ضد دیکتاتوری پر نفسی وجود دارد که می تواند با این خیزش های توده ای احتمالی در هم بیآمیزد و شرایط مساعدی برای تبدیل حرکت های خودانگیخته به یک جنبش مطالباتی سراسری توده زحمتکشان فراهم بیاورد. به عبارت دیگر ، برای اولین بار در تاریخ موجودیت جمهوری اسلامی شرایط مساعدی برای هم زمانی و بنابراین همگرایی جنبش ضد دیکتاتوری و جنبش مطالباتی توده ای زحمتکشان فراهم می آید. فعالان جنبش ضد دیکتاتوری و به ویژه فعالان جنبش چپ نباید این فرصت را از دست بدهند. در هم آمیزی جنبش ضد دیکتاتوری و جنبش مطالباتی زحمتکشان در صورتی می تواند با موفقیت پیش برود که چند نکته ساده را فراموش نکنیم:

یک - استفاده ابزاری از حرکت های خودانگیخته مردم نه تنها کمکی به جنبش نمی کند ، بلکه می تواند نتایج فاجعه باری داشته باشد و فرصت کنونی را بسوزاند.

دو - مقابله با رژیم در نقطه قوت آن نتایج مصیبت باری می تواند به دنبال داشته باشد. فراموش نباید کرد که حکومتی ها سازمان یافته اند ، مسلح اند ، و از اراده فشرده و طرح های حساب شده ای برخوردارند. در مقابل ، فراموش نباید کرد که مردم بی شمارند ، از حق حیات شان دفاع می کنند و بنابرین حقانیتی دارند که تأکید برآن حتی در صفوف طرفداران رژیم نیز می تواند تزلزل و تردید ایجاد کند.

سه - برتری عددی مردم در صورتی می تواند خود را نشان بدهد و به نیروی درهم کوبنده ای تبدیل بشود که اولاً رویارویی ها به صورت فرسایشی پیش بروند تا هم مجال ارتباط و سازمانیابی برای حرکت های مطالباتی مردم بدهند و هم نیروهای دشمن را فرسوده سازند. به جای روریارویی فشرده در زمان و مکان ، باید به ضربه و گریز پراکنده ، به مبارزه گریلایی مسالمت آمیز روی آورد و زمان خرید و خود را سازمان داد.

چهار - شرایط بسیار مساعدی برای نافرمانی مدنی مسالمت آمیز فراهم آمده است که باید فعالانه از آن استفاده کنیم. نقدترین و عملی ترین شکل نافرمانی مدنی در روریارویی های کنونی این است که مردم از پرداختن قبض های برق و گاز و آب که با نرخ های جدید صادر می شود ، خودداری کنند.این کار اگر به صورت سازمان یافته و از پائین شروع شود ، مسلماً می تواند کارساز باشد. در محلات زحمتکش نشین شرایط بسیار مساعدی برای سازماندهی این شکل از نافرمانی مدنی وجود دارد. زیرا در این محلات اولاً ارتباط تنگاتنگ و فعالی میان خانواده های محل وجود دارد ، ثانیاً افزایش هزینه برق و گاز و آب تأثیر مخرب تری بر زندگی زحمتکشان خواهد گذاشت. تردیدی نیست که رژیم در مقابل عدم پرداخت قبض های برق و گاز و آب واکنش تندی نشان خواهد داد. ولی اگر حرکت در سطح محله با تدارک کافی سازمان داده شود ، مردم می توانند مانوورهای رژیم را خنثی کنند. فراموش نباید کرد که آب وبرق همه را نمی شود قطع کرد و همه را به خاطر عدم پرداخت قبض آب و برق نمی توان به زندان انداخت. در صورت موفقیت حرکت حتی در یک محله ، خبر آن به سرعت خواهد پیچید و حرکت توده گیر خواهد شد.

پنج - در مورد مقابله با افزایش قیمت بنزین و گازوئیل و غیره البته شیوه های دیگری از نافرمانی مدنی می تواند شکل بگیرد که استفاده از آنها ممکن است در قدم اول آسان نباشد. ولی اگر مردم بتوانند در مورد آب و برق و گاز تهاجم رژیم را عقب برانند ، مقابله در حوزه های دیگر نیز راحت تر خواهد شد.

مهم این است که فرصت کنونی را از دست ندهیم. در هم شکستن حمله رژیم در این حوزه ، زمینه را برای موفقیت رویارویی های بزرگ تر و مهم تر فراهم خواهد آورد. 

۲۳ شهریور ۱۳۸۹