اثر تحریم ها می تواند حتی از جنگ مصیبت بارتر باشد!

محمدرضا شالگونی

نشانه های مصیبت دارند ظاهر می شوند. دیروز ( دوشنبه ۱۵ شهریور ) محسن نفر ، دبیر انجمن کلیه ایران ، در گفتگویی با خبرگزاری ایلنا هشدار داده است که شروع دور جدید تحریم ها می تواند برای بیماران کلیوی مصیبت بار باشد. او می گوید کشور ِ سازنده داروهای مورد نیاز این بیماران از فروش دارو به ایران خوداری کرده و مقامات وزارت بهداشت تاکنون توانسته اند این دارو را فقط در حد بسیار ناچیز ، به صورت اورژانس از کشورهای دیگر تهیه کنند. این درحالی است که روزانه حدود ۲۰ هزار بیمار کلیوی در کشور عمل پیوند کلیه انجام می دهند که تقریباً ۱۰ درصد آنها مجبور به استفاده از این دارو هستند و مصرف نکردن حتی یک نوبت از این دارو موجب می‌شود بدن ، کلیه پیوندی را پس بزند. معنای هشدار به حد کافی روشن است: اگر نتوانند این داروی مورد نیاز را از کشور دیگری تهیه کنند ، روزانه دو هزار بیمار کلیوی بر سر دوراهی مرگ و زندگی قرار خواهند گرفت ، یعنی سالانه حدود ۷۳۰ هزار نفر! اما واکنش مسؤولان مربوطۀ رژیم در مقابل این خبر وحشتناک ، حتی از خود این خبر وحشتناک تر است: آنها "تنها توصیه کرده اند که بیماران صبور باشند"!! یعنی چه؟ دو هزار انسانی که روزانه در آستانه مرگ قرار می گیرند ، چگونه می توانند صبور باشند؟

برخورد حکومت کنندگان با دورنمای مصیبت های پیش رو حتی از این هم وحشتناک تر است. پنج روز پیش از اعلام این خبر ، یعنی چهار شنبه ۱۰ شهریور ،  احمدی نژاد در مصاحبه ای با العالم بار دیگر گفته است "این تحریم ها برای اقتصاد ایران حتماً مثبت است. چون ایران حرکت رو به جلوی خوداتکایی دارد". این نوع حرف ها که اکنون مکرر از زبان حکومت کنندگان می شنویم ، بیش از آن که نشانه بلاهت و نادانی آنها باشد ، بی تفاوتی جنایت کارانۀ آنها نسبت به زندگی مردم این کشور را نشان می دهد. وقتی رئیس جمهور کشوری ، خطری را که می تواند روزانه  دو هزار نفر از مردم آن کشور را تا پای مرگ ببرد ، مثبت می داند ، تردیدی نباید داشت که ما با فاجعه وحشتناکی روبرو هستیم ؛ فاجعه ای بسیار وحشتناک تر از تحریم های مصیبت بار ؛ فاجعه ای وحشتناک تر از هر زمین لرزه و طاعون و سیل و آوار ؛ فاجعۀ حکومتی که از نابودی مردم کشورش سود می برد! همین چندی پیش که سیل مصیبت بار در کشور همسایه ما پاکستان راه افتاد ، خبری در همه رسانه های بین المللی پیچید و بسیاری را در سراسر جهان حیرت زده کرد: آصف علی زرداری ، رئیس جمهور پاکستان بی تفاوت به سیلی که بخش اعظم کشور را فرا گرفته بود و زندگی حدود ۲۰ میلیون پاکستانی را به هم می ریخت و چند میلیون نفر در چنگال گرسنگی و بی خانمانی و شیوع بیماری های واگیر دست و پا می زدند ، حاضر نشد سفر از پیش تعیین شده خود به چند کشور اورپایی را لغو کند و حتی سرکشی به املاک خودش در فرانسه را که با دزدی از مردم فلاکت زده پاکستان خریده است ، فراموش نکرد! کار زرداری نموداری از فاجعه رژیمی را به نمایش می گذاشت که خود از هر سیل و زلزله ای برای مردم پاکستان مصیبت بارتر بوده است. رهبران جمهوری اسلامی با برکت خواندن تحریم ها جای تردیدی باقی نمی گذارند که نسبت به سرنوشت مردم کشورشان حتی از زرداری ها بی اعتناء ترند.

حقیقت این است که دور جدید تحریم ها می تواند برای مردم ایران حتی از جنگ مصیبت بارتر باشد. این تحریم ها ، حتی اگر جنگی درکار نباشد ، می تواند سال ها ادامه یابد. تجربه عراق را فراموش نکنیم. تحریم ۱۲ ساله این کشور بود که حتی پیش از شروع حمله نظامی امریکا ( در سال ۲۰۰۳ ) ، کمر مردم عراق را شکست. گزارش یونیسف در تابستان ۱۹۹۹ ( یعنی تازه ۸ سال پس از شروع تحریم ) نشان داد که تحریم ها حداقل ۵۰۰ هزار کودک عراقی را به کام مرگ فرستاده است. تازه این آمار فقط ناظر به مرگ ومیر کودکان بود ؛ حقیقت این است که تلفات انسانی آن از این رقم بسیار فراتر می رفت. ولی حتی اگر همین رقم را با تلفات مردم عراق در دوره جنگ هشت ساله ایران و عراق ( که حدود ۳۰۰ هزار نفر تخمین زده می شود ) مقایسه کنیم ، در می یابیم که تحریم می تواند از جنگ مصیبت بارتر باشد ، از جمله به این دلیل که قربانیان آن عموماً از میان غیر نظامیان خواهند بود.

انرژی هسته ای حتی اگر معجزاتی را که رهبران جمهوری اسلامی سفیهانه از آن انتظار دارند ، به بار بیاورد ، باز نمی ارزد که زندگی مردم کشور به خاطر آن به خطر انداخته شود. جمهوری اسلامی و امپریالیسم امریکا در یک ائتلاف منفی با همدیگر با زندگی مردم یک کشور ۷۳ میلیونی بازی می کنند. برخلاف ادعا و تبلیغات رسانه های امپریالیستی ، "تحریم هوشمند" وجود خارجی ندارد و مخصوصاً این تحریم ها بیش از رژیم به مردم ایران ضربه می زند. و برخلاف تبلیغات جمهوری اسلامی ، عقب نشینی از غنی سازی اورانیوم ، نه تنها آسیبی به اقتصاد ایران نمی زند ، بلکه نقداً بهانه های جریان های جنگ طلب در امریکا و اسرائیل را از دست آنها خواهد گرفت. اگر واقعاً انرژی هسته ای صلح آمیز می خواهید ، با عقب نشینی از غنی سازی می توانید آن را به دست بیاورید و تعادل نیرو در سطح جهانی طوری است که امریکا نمی تواند ایران را از حق استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای محروم سازد. شروع سوخت گذاری نیروگاه بوشهر و عدم مخالفت امریکا با آن شاهد زنده این حقیقت است.

حقیقت این است که رهبران جمهوری اسلامی بحران هسته ای را فعلاً به نفع خودشان می بینند ، و چندان هم اشتباه نمی کنند: از "برکت" این بحران آنها می توانند فضای سرکوب را راحت از پیش حفظ کنند. اما نباید گذاشت آنها زندگی مردم را چنین ارزان به حراج بگذارند. اکنون وقت آن است که همه جریان های سیاسی پیشرو ، مخالفت با سیاست هسته ای رژیم را یکی از مبرم ترین وظایف خود بنگرند. اکنون وقت آن است که در داخل کشور نیز مخالفت علنی با این سیاست به یکی از خواست های بی واسطه مردم تبدیل شود. نباید گذاشت ایران به روز عراق بیفتد.

۱۶شهریور۱۳۸۹ـ۷ اوت ۲۰۱۰