گفتار سیاسی روز

انتشار وسیع  ایده اعتصاب در مقابله با دیکتاتوری، دستاورد بزرگ حرکت معلمان

دیروز روز جهانی کارگر بود؛ روزی که از همین روز در یک سال پیش از جهت وسعت برگزاری آن و فراگیری اش و همچنین بسیج گسترده نیروهای گاردویژه،انتظامی؛ پاسدار؛ بسیجی و لباس شخصی در تهران و به میزانی کمتر در شیراز و تبریز و قزوین برای مقابله با تجمعات کارگری، از سوی دستگاه ولایی شاخص و متمایز بود. بویژه نباید از خاطر برد که تجمع اعتراضی پراکنده در تهران و تجمعات اعتراضی در چندین شهر دیگر در روز جهانی کارگر در حالی صورت گرفته است که سرکوب ها بسیار شدید است و هر کس که برای اعتراض پا به خیابان می گذارد قطعا خطر دستگیری و زندان و شکنجه و سلول انفرادی و حتی تجاوز جنسی و محکوم شدن به عنوان محارب با نظام را با خود سبک سنگین کرده و با علم و اطلاع از وحشی گری توصیف ناپذیر دستگاه ولایی و امنیتی ها و پاسدارانش در تجمع حضور یافته است. اشاره به همین واقعیت کافیست تا نشان دهد که سرکوب ها با وجود شدت و دامنه آن نتوانسته است فضای گورستانی در جامعه حاکم کند و یاس و سرخوردگی را در مردم تقویت کند. صدای فریادهای مرگ بر دیکتاتور در دانشگاه تهران در واکنش به حضور دزدانه احمدی نژاد نیز که با تجمعات کارگری همزمان شد، انزوای دستگاه ولایی را نشان می دهد. دیروز اما هر چه بود با ویژگی هایش گذشت. هر چند بازتاب هایش هنوز در راه است. در هر حال امروز 12 اردیبهشت روز معلم بود. مطابق فراخوانی که از سوی شورای هماهنگی تشکل های صنفی معلمان انتشار یافت، از امروز به مدت یک هفته  معلمان دست به اعتصاب غذا می زنند. آزادی همه فرهنگیان زندانی، خاتمه یافتن تعقیب، بازداشت و سرکوب معلمان منتقد، سرمایه گذاری دولت در آموزش و ارتقاء آموزش، غیر ایدئولوژیک شدن سیستم آموزشی و کتابهای درسی‌، رفع فضای امنیتی در مراکز آموزشی و تامین امنیت شغلی‌ فرهنگیان بخشی از دلایل اعتصاب غذای معلمان است. هر یک از این مطالبات آنقدر اهمیت دارد که از همدلی و حمایت همه آزادی خواهان و مدافعان پیگیر عدالت اجتماعی برخوردار شود. و باید امیدوار بود که در عمل نیز این حمایت و همبستگی  از معلمان دریغ نشود.  این واقعیت را نه تنها مخالفان دستگاه ولایی و دولت امنیتی/ نظامی کارگزار این دستگاه می دانند، که خود هیات حاکمه نیز دریافته و به سلاح همیشگی خود یعنی بازداشت و زندان و شکنجه و تهدید رو آورده است تا صدای اعتراض معلمان را هر چه زودتر خاموش کند. آنچه اما به موازات این خواست های مهم و حیاتی باید مورد توجه قرار بگیرد، طرح اعتصاب به عنوان شکل اعتراض به بی حقی ریشه دار جامعه معلمان و فرهنگیان کشور است. در واقع اگر فرض و فقط فرض کنیم که با فشار شدید سرکوبگران موقتا هیچ اعتصابی هم از سوی معلمان در هفته پیش رو صورت نگیرد، باز بزرگ ترین دستاورد این حرکت از هم اکنون حاصل شده است و آن انتشار ایده اعتصاب به عنوان راهکاری مهم و حیاتی در مبارزه برای مطالبات و خواست های معلمان است. معلم که مشعل آگاهی یک نسل است، با طرح ایده اعتصاب راه پیشروی جنبش ضد دیکتاتوری را نشان می دهد. و این ایده هر چه بیشتر گسترش یابد و در میان اقشار و لایه های اجتماعی معترض به دیکتاتوری از مقبولیت بیشتری برخوردار شود، مقابله با آن برای دولت و دستگاه ولایی هم سخت تر خواهد شد. راستی چطور می توانند با زنجیره ای از اعتصابات در کارخانجات و مدارس؛ و حوزه خدمات و حمل و نقل شهری مقابله کنند؟ در جامعه ای که دولت نفتی حجیم و متورم چون بختکی بر سرهمه امور افتاده است، شکل گیری اعتصابات زنجیره ای مستقیما به فلج شدن دولت و استیصال آن منجر می شود. وقوع زنجیره ای از اعتصابات نیروهای سرکوب را به تعداد رشته های زنجیر پراکنده می کند، تنوع خواست ها و مطالباتی که می تواند به عنوان بستر هر اعتصاب مطرح شود، ظرفیت همراهی بخش وسیعی از مردم را فعال می کند. اعتصاب نه تنها شجاعان از جان گذشته و بی باک که شهروندان ناراضی عادی را هم که معمولا فقط در صورت پائین بودن هزینه حاضر به شرکت در اعتراضات و بیان نارضایتی خویش هستند می تواند فراگیرد و به میدان بکشاند. اعتصاب در صورت مداومت می تواند زمینه ساز شکل گیری تشکل های  توده ای پرقدرت شود و از این طریق پراکندگی را کاهش دهد؛ انسجام مبارزاتی را تقویت کند و اتحاد عمل ها را وسعت داده و شکل های پایدارتری از اتحاد عمل را امکان پذیر سازد. اعتصاب  که در نقطه شروع معمولا در میان گروههای هم سرنوشت، هم حرفه، هم درد، همکار، و هم صنف آغاز می شود همبستگی درون گروهی را تقویت می کند و رابطه مبارزاتی میان هم سرنوشت تان را غنا می بخشد؛ و سرانجام آنکه اعتصاب فرصت بی همتایی در شکوفایی استعدادهای سازمانگری، ظهور طیفی از فعالان جدید و شبکه های نوین ارتباطی است. همه این ها را دیکتاتوری حاکم که از درون یک انقلاب سر بر آورده و تاثیرات اعتصاب های دوره انقلاب 57 را در درهم شکستن کمر دیکتاتوری سابق در خاطر دارد بهتر از همه می داند. به همین دلیل است که فورا به بستن پیامک ها و سانسور کلمات معلم و آموزگار در پیامک ها اقدام کرده است. می خواهد راه انتقال خبر اعتصاب معلمان را در جامعه سد کند، می خواهد ایده اعتصاب پخش نشود. دستگاه ولایی از مطالبات معلمان همانقدر وحشت دارد که از عمومیت یافتن ایده اعتصاب به عنوان راهکار حیاتی مبارزاتی درشرایط پرهزینه بودن تظاهرات خیابانی. و همین ایده است که معلمان به شکلی برجسته مطرح کرده اند، همین ایده است که اکنون بسرعت در میان معترضان و سرکوب شده گان در حال گسترش است.