آیا با تکرار ِ شکل ِ دیگر ِ فاجعه ی ِ57 روبروییم ؟

        یا نه!

[تلاش برای یافتن ویا شنیدن پاسخ آن]

ایران و آینده ی مردم مظلوم این کشوربا وضعیتی خاص و بحرانی روبروست.  تلاش گسترده ی امروز میتواند برای فردای یک جابجایی حیاتی و بنیادی که مورد پشتیبانی همگان است کار ساز آید . آما آیا همزمان : امکان و احتمال تکرارفاجعه ی 57 ـ با شکل دیگری, روبروی مردم بپاخاسته ایران  قرارنخواهد  گرفت؟

چیزیکه امروزه بیش از گذشته  برای همه مردم , گفته هایی بشدت کسل کننده , تکراری و تو خالی است , وعده و قول سرخرمن است !خوب:  من و مردم حق داریم, که نگران باشیم . از یک طرف تجربه ی تاریخ پر ننگ و خیانت رهبران و مدافعان رنگارنگ ایران و جهان ـ به توده ها است که آنها در گذشته به اعتماد مردم خیانت کرده و بدنبال فرصت وبا کسب قدرت  توسط قیام و اراده ی اکثریت مردم , نه تنها ولی نعمتان خود را فراموش , که حتی  بعد از تصرف حکومت ,یکی از آن مدعی ها و بهترین هایش ـ  همین آقای خمینی بود , که او « امام ِ امت ساز» شد  و چنان خلق خدای خود را  به صلابه و سیخ ِ کباب جنایات دینی و مطامع  ِ دنیوی معممان  و بی عمامگان پلید حکومت اسلامی اش کشید و سپرد , که داغ زخم آن بر جسم و جان ها , آنچنان عمیق است که چندین نسل زمان وبه همان میزان بردباری  ِ قضایی ومراقبت های روان بالینی ـ درمانی  می خواهد تا" آین کابوس" از خاطره های وحشتزده بیمار ِعموم , بیرون رانده شده و به حافظه ی  بخش ِتاریخ جنون سپرده شود , تا چه مگر ,خاطر انسان ِ رنجبرده و به همریخته , ازتلخی ادباراولیا ی عصر خدایی و نمایندگان به حق اش در ایران , روزی دور, آرامش گیرد!

اگر نه این است که من بوضوح گفتم , پس بمن ومردم بگویید, درک غلط , افتراء آمیز , مشکوک  و دشمنانه ام را به صراحت گواه و نشانه روید!؟ تا بیش از این ناگزیر تقبل و تحمل این دستگاه فاسد ِ ظالم و دزد نمانیم و نیروی مان را پراکنده و منحرف نسازیم!

 و گر نه , دیگر جای تردیدی نمی ماند که بگویم:  شمایان صادق نیستید ,راست نمی گویید و کلک وحیله ی دیگری در بساط رنگ کرده ی سبز تان هست و پرورانده اید ,که نمی خواهید در دید همگان باشد و اهداف سوءآن افشا شود ! درست مثل همان دوران اوایل  آمدن آقای خمینی که تقید به تقیه کرد و نیرنگ  غیر اخلاقی اش را( دیکتاتوری و استبداد مذهبی ) از چشم مردم پوشانید , واین سرنوشت را نصیب ایران و ایرانی کرد !

 شما  از باز گشت به آن دوران نقل و نبات میگویید ! اصلن این چه معنی دارد, آخر کدام دوران؟ وآنگاه که از رهبر انقلاب و قانون اساسی  گفته میشود واز ارزش و ارثیه ی " امام" حرف می زنید  ـ معلوم نیست از کدام سمتگیری ایشان به سوی اهداف مردم و احقاق حق مظلوم  و کدام رهایی  از تنگدستی  و رفاه به سود  فقیرو درماندگان گفتگو میشود , که ما ندیدم و ایشان عزم آنرا داشتند؟

 آیا منظورتان از " آزادی " : پروازبلند کوتاه مدت آن کبوتر ِ پرپر و شکسته بال شده ی امید مردمانست که در آوان خیزش , بیرحمانه توسط آقای خمینی , در کوتاهترین فاصله ی ممکن , پس از کسب قدرت و تایید  مشروعیت آن از طرف مردم , او آن پرنده ی سبکبال رااز آسمان بزیر وایده آل های  بزرگ اش را بنام اسلام و ملا به تاراج  وتباهی کشاند و صورت زشت و خونین  دیروز و امروز را به آن سپرد !؟  هان : آنرا میگویید؟ یا کدام؟

حرف زدن هزینه ندارد, ولی ایده وعمل صادقانه ی مردمی در مقابل قلدری قلدران چطور؟

 بگذریم : به باور من چند محور عمده وجود دارند که میتواند همبستگی عمومی را در مقابل دشمن مشترک تامین و بدبینی موجود را تقلیل ومتحد شدن مان را تضمین کند!

 "زنان"

 نیمی از اکثریت جزغاله شده  و عصیانی قوانین اسلامی  , زنان بزرگوارمان هستند , که بیشترین آسیب را از این سیستم زن ستیز با تمام وجود لمس کرده اند ومحدویتها ی گسترده و سلب حد اقل هویت انسانی آنان بنام زن , در این حکومت , بقدری زایل گشته و ازآنان گرفته و پایمال شده اند , که نیروی مقاومت و پایداری در برابر رزیم را بحق زنان در دست دارند و با این سرو گردن بالای شعور و شجاعت , پیش آهنگی و رهبری آنان , نیروی اصلی رهاسازی زندگی را از دست جهل  تشکیل میدهد. که این مهم و اهداف سازش ناپذیر این نیمه ی جامعه ما , در برنامه ی جنبش اصلاح طلبی هرگز بطورروشن و سرراست توسط جنبش سبز,صراحت و اندک برجستگی را در دید مدعیان رهبری آن , نیافته است !

باعث دلگرمی و امیدواریست : مواضع  شجاعانه ی هر از چند گاه خانم " زهرا رهنورد " ـ پیرامون ناتوانی قوانین اسلامی نسبت به پاسخ  و ادای حقوق برابر زن و مرد و صراحت  نقد و بیان صریح ایشان  درچگونگی پیدایش و  ریشه ی  بخشی از این تبعیض ها در اسلام و بویژه در اسلام ِسیاسی! 

" کارگران"

 اگر باور بر این باشد که باید ازاین شرایط  ناگوارو این رژیم قتال و بیرحم عبور کرد,که باید کرد! باید این را هم بی تردید حلقه ی گوش و هوش جان بیدار ساخت که بدون "کارگران" و نقش اساسی آنان در این مبارزات  حیاتی و پیشرو , متصور نیست, که ما از پس این هیولا  درنده بدر آییم و جان سالم , از نیروی قهری اش بدر ببریم. باید و ضروریست که به توان ونیروی پیشبرنده و تاریخساز کارگران ایمان آورد وبرای فضای باز تنفس سیاسی  و تشکل  صنفی  همه و از جمله این نیروی عظیم  در عرصه ی اجتماعی ـ طبقاتی او , در نظر و عمل , صادقانه برنامه  و وظایفی در مقابل خود و جنبش قرار داد و عملن به آن متعهد بود  و به این نیروی رنج کشیده و توانا که قابلیت رهایی بخشی اش ,  حتا به سود  خود ماست , امید , دلگرمی , اعتماد و اطمینان بخشید تا با فراغ خاطر در خدمت اهداف   بزرگ و انسانی کل جنبش , دست بکار برده و قافله سالار آینده آزاد همگان شود!

اقلیت های ملی و مذهبی

ویژگی ایران و درک درست از ساکنین و مذاهب کوچک و بزرگ آن "شاه کلید " حفظ ایران و بقای یکدست آن در فرارویی از این دوران به همت و همراهی همه ی آنان است , که آن نیز, نیاز به توجه بسیار دقیق ونرمش بالای ایده ی کثرت گرای حکومت مرکزی آتی دارد , و آن نیز مشروط است, به تقسیم قدرت بین خود مختاریهای محلی, که در نتیجه ی دخالت مستقیم خود , کمترین امکان اشتباه وایجاد رگ و ریشه ی تبیعیض های ملی و مذهبی خواهد بود , ومی باید به ایران آینده از همین حالا پلورالیستی نگاه کرد و باور به سکولار بودن حکومت آن داشت . بجر حکومت متشکل مرکزی فدرال وبا اختیارات مستقل " فدراتیوی" دیگرنمیتوان بر کول شکسته ی هیچ قوم و خلق و یا ملتی بار و هزینه ی مزاحم حکومت تک قدرت را نهاد . مناسب ترین روش ناشناخته  برای فرهنگ عمومی ـ ایرانی ما,آشنایی وفراگیری همین شیوه دمکراتیک آزاد است که باید آنرا شناخت و درست بکار برد , تا بتوان  در آینده ی نچندان دور ,فضای مسالمت آمیز زندگی با هم در یک کشوررا , بخصوص بدون تحمیل " فقط ایرانی "  بودن را بر هر کدام از شهروندان آتی خود  تحکیم و تزریق کند و در نتیجه روند رهبر و قهرمان سازی و سالاری را از همین حالا شروع کرده و با روش بشدت مزاحم آن مقابله اصولی داشت. تردیدی نیست که تمرکز قدرت مادر فساد است!

" اپوزیسون"

 اگرچه جنبش بزرگ مردم تمام مخالفان متنوع رژیم را شوکه و غافلگیر کرد , اما تردید در جایگیری ایده و برنامه های احزاب و سازمان های ملی ـ  سراسری سیاسی در اجتماع نیز, خود فریبی و ساده لوحی است , که شدیدن باید از آن پرهیز نمود.

روش غلط و خطرناک شکل گیری حکومت اسلامی  در خارج از کشور , چراغ راهنمای ما دراین مبارزه ی پیشروست. هرگونه ایجاد ابزار وحدت در صف بندی مبارزات توده ای در داخل و خارج کشورامری ضروری ومورد حمایت است.

اما نباید این به معنی ایجاد حکومت در سایه تلقی شود , که عده ای آنرا بشکلی لز اشکال در خارج تشکیل دهند. همانطور که سازمان مجاهدین خلق بدون اراده ی مردم و امکان تاثیر آنان از این سازمان, طنزگونه سالهاست که دست به چنین اقدام غلطی زده است. تمام تلاش ما باید صرف ایجاد فضای باز سیاسی و امکان انتخابات آزاد و کاملن دموکراتیک توسط همه ی مردم کشور باشد و این یگاته ضامن اتحاد و تحکیم آینده ی ایران متحد است.

هرگونه همبستگی و همراهی در صورتی متصور است که تمام احاد این کشور بزرگ و چند ملیتی , مذهبی منافع شان به وضوح در راستای دگرگونی آتی تامین شود. هر روش وعمل مخالف آنچه من بصورت خلاصه و با محور های عمده بیان کردم , باشد  ,کمکی به وضع موجود و فشردگی بیشتر صف دوستان در مقابل دشمنانمان نخواهد کرد و ما  در بهترین حالت تنها در پروژه ی تغیروعبور, امکان در جا زدن را فقط تمدید میکنیم و نه بیشتر!

بهنام ـ هفتم یونی 10