متن کامل پیام مادران خاوران در مراسم اهدای جایزه گوانگجو

متن کامل پیام مادران خاوران در مراسم اهدای جایزه بین‌المللی حقوق بشری گوانگجو که روز ۲۸مه ۲۰۱۴در کره جنوبی به صورت مشترک به مادران خاوران از ایران و عادل الرحمان خان، فعال حقوق بشر بنگلادشی اعطا شد.

هیات داوران جایزه حقوق بشری گوانگجو

با درود و احترام

ما مادران و خانواده‌های خاوران از انتخاب شما بسیار سپاسگزاریم و خشنودیم که به این وسیله صدای دادخواهی ما در سراسر دنیا گسترده‌تر می‌شود. ما سال‌ها است که برای به رسمیت شناختن حقوق از دست رفته خود و کشف حقیقت آنچه بر عزیزانمان رفته است ایستاده‌ایم و تلاش می‌کنیم. در این راه فشارهای زیادی بر ما تحمیل کردند و می‌کنند. بار‌ها ما را تهدید و احضار و بازداشت کردند، بار‌ها از برگزاری مراسم فردی و گروهی در منازل شخصی و گورستان خاوران محروممان کردند، بار‌ها ما را از خاوران باز گرداندند یا پلاک ماشین‌‌هایمان را کندند و حتی اجازه ندادند سنگی بر گور عزیزانمان بگذاریم و گاهی دسته گل‌هایی که با خود آورده بودیم را از ما گرفتند یا زیر پا له کردند.

در طی این سال‌ها بسیاری از ما، تنها به خاطر داشتن خانواده‌ای دگراندیش یا برای پیگیری کشف حقیقت یا برای شرکت در مراسم یادبود کشته شدگان خودمان یا دیگری از کار برکنار یا ممنوع الخروج یا به اشکال مختلف تحقیر و تهدید و از زندگی اجتماعی محروم شده‌ایم، ولی علیرغم تمامی این اذیت و آزار‌ها ما هم چنان ایستاده‌ایم تا بتوانیم به کشف حقیقت و برقراری عدالت یاری رسانیم.

در دهه شصت خورشیدی یعنی از سال ۱۳۶۰ (۱۹۸۱میلادی) تا حدود سال ۱۳۶۷شمسی (۱۹۸۸میلادی)، هزاران نفر از عزیزان ما را یا اعدام کردند یا زیر شکنجه کشتند یا در خیابان به گلوله بستند و جنازه‌ای نیز به ما تحویل ندادند و آن‌ها را بی‌خبر از خانواده‌ها به شیوه‌ای بسیار توهین آمیز در گورستان خاوران و گورستان‌های مشابه به خاک سپردند و تا مدت‌ها در بی‌خبری مطلق بسر می‌بردیم.

هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده‌ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.

خاوران قطعه زمینی در جنوب شرقی تهران و بخشی از گورستان غیر مسلمان هاست. این گورستان از سال ۱۳۶۰شمسی و پس از اولین اعدام‌های فعالان سیاسی دگراندیش و عمدتا چپ راه اندازی شد. حکومت آن را لعنت آباد نامید و خانواده‌ها آن را گورستان یا گلزار خاوران نامیدند. هیچ یک از دفن شدگان در این گورستان توسط خود خانواده‌ها به خاک سپرده نشده‌اند و حکومت آن‌ها را مخفیانه در گورهای فردی و جمعی مدفون کرده است.

اما خاوران تنها گورستانی نیست که دگراندیشان را به شکلی غیر متعارف دفن کرده‌اند. احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هایی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که عزیزان ما را بی‌خبر از خانواده‌‌هایشان در آنجا مدفون کرده‌اند و خانواده‌ها را برای دانستن حقیقتِ چرایی و چگونگی این کشتار‌ها مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند. تمامی این خانواده‌ها جزو مادران خاوران هستند.

ما مادران و خانواده‌ها تلاش کردیم از سال ۱۳۶۸شمسی (۱۹۸۹میلادی)، مراسم عمومی یادبود برای جان باختگان کشتار گروهی زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷را هر سال در نزدیک‌ترین جمعه به دهم شهریور و جمعه آخر سال در خاوران برگزار کنیم؛ هرچند دولت از سال‌ها پیش درب اصلی خاوران را به روی ما بسته است و با امنیتی کردن آنجا مزاحمت‌های فراوانی برای ما ایجاد کرده و می‌کند تا از جمع شدن ما خانواده‌ها جلوگیری کند و گاهی هم موفق شده است، ولی ما هم چنان حضور می‌یابیم تا یادشان را گرامی بداریم.

ما مادران و خانواده‌های خاوران، علیرغم خطراتی که همواره برای ما ایجاد کردند، تلاش کرده‌ایم در هر فرصتی برای کشف حقیقت و برقراری عدالت بکوشیم.

ما هم چنین تلاش کردیم هر سال مراسم بزرگ داشت جان باختگانمان را در منازل شخصی خود برگزار کنیم تا بتوانیم یادشان را گرامی بداریم و سیاست انکار و فراموشی را به چالش بکشیم.

ما چندین بار به مقامات دولتی نامه نوشتیم ولی تا به حال هیچ مقام مسوولی پاسخی مبنی بر چرایی و چگونگی اعدام‌های فردی و گروهی به ما نداده است.

ما مادران و خانواده‌های خاوران، علیرغم خطراتی که همواره برای ما ایجاد کردند، تلاش کرده‌ایم در هر فرصتی برای کشف حقیقت و برقراری عدالت بکوشیم.

ما به گزارشگران ویژه سازمان ملل نیز اعتراض کردیم و صدای دادخواهی خود را به آن‌ها رساندیم، ولی متاسفانه پیگیری‌های ما تا کنون بدون نتیجه باقی مانده است. هم اکنون انتظار داریم که فعالان حقوق بشر در سراسر دنیا و مقامات مسئول حقوق بشر در سازمان ملل، از جمله آقای احمد شهید «گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره وضعیت حقوق بشر در ایران»، حق ما خانواده‌ها را برای دانستن حقیقت و برگزاری آزادنه مراسم یادبود به عنوان مساله‌ای به روز به رسمیت بشناسند و برای رفع این بی‌حقوقی و نقض آشکار حقوق بشر بکوشند.

ما به دنبال خون خواهی نیستیم و با کشته شدن حتی قاتلان فرزندانمان مخالفیم، ولی می‌خواهیم که مسوولان این جنایت‌ها شناسایی و در دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی محاکمه شوند و چرایی و چگونگی این اعدام‌ها برای ما و همه مردم ایران روشن شود تا شاید بتوانیم به این وسیله از تکرار جنایت جلوگیری کنیم.

هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده‌ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سه دهه منتظر بودیم که جهان صدای‌ ما را بشنود

پروانه میلانی از مادران خاوران که برای دریافت جایزه حقوق بشر “گوانگجو” به کره جنوبی سفر کرده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من به عنوان یکی از مادران خاوران از ایران به کره جنوبی آمده ام. من این جایزه را می برم به مادرانی می دهم که اینهمه سال منتظر بودند تا دنیا صدایشان را بشنود و اما به عمر خیلی هایشان نکشید.»

پروانه میلانی گفت:«خوشحالم بابت این جایزه، اما چقدر خوب می شد که پیش از اینها دنیا ما را به حساب می آورد و مادران خاوران را می شناخت. اکثر مادران خاوران دیگر پیر و مریض هستند، خیلی هایشان نیز در طول سال های گذشته فوت کرده اند. ما سه دهه منتظر بودیم که جهان صدای‌ ما را بشنود.»

پروانه میلانی از مادران خاوران که برای دریافت جایزه حقوق بشر “گوانگجو” به کره جنوبی سفر کرده است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «من به عنوان یکی از مادران خاوران از ایران به کروه جنوبی آمده ام. من این جایزه را می برم به مادرانی می دهم که اینهمه سال منتظر بودند تا دنیا صدایشان را بشنود و اما به عمر خیلی هایشان نکشید.»

هیات داوران «جایزه گوانگجو برای حقوق بشر» در کره جنوبی، مادران خاوران را به همراه یک فعال حقوق بشر از بنگلادش به صورت مشترک برنده جایزۀ امسال اعلام کرده است.

مادران خاوران، به مادران و خانواده های زندانیان سیاسی گفته می شود که به اتهام مخالفت با جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند. بسیاری از آنها به صورت مخفیانه در گورستان های متروک از جمله گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران به خاک سپرده شدند.

دولت ایران طی سه دهه گذشته از نصب سنگ مزار، برگزاری مراسم ترحیم و یادبود برای اعدام شدگان و حتی ورود به قبرستان خاوران جلوگیری کرده اند. با این حال مادران خاوران در سالگرد اعدام های سال ۶۷ و جمعه آخر سال و روزهای دیگر حتی اگر اجازه ورود به قبرستان را از سوی نیروهای امنیتی پیدا نکنند به آنجا می روند تا یاد آنها فراموش نشود.

پروانه میلانی و معصومه دانشمند، دو عضو مادران خاوران برای دریافت جایزه به کره جنوبی سفر کرده اند. پروانه میلانی، ۷۲ ساله، برادرش به نام رحیم میلانی، زندانی سیاسی را در اعدام های گروهی و مخفیانۀ دهۀ ۶۰ از دست داد. خانم میلانی پس از دریافت جایزه به ایران بازخواهد گشت. معصومه دانشمند، مادر بیژن بازرگان، زندانی سیاسی است که در اعدام های گروهی ۱۳۶۷ جان باخت. خانم دانشمند به تازگی برای درمان بیماریش به کشور آمریکا نزد فرزندانش رفته است.

پروانه میلانی به کمپین گفت:«خوشحالم بابت این جایزه، اما چقدر خوب می شد که پیش از اینها دنیا ما را به حساب می آورد و مادران خاوران را می شناخت. اکثر مادران خاوران دیگر پیر و مریض هستند، خیلی هایشان نیز در طول سال های گذشته فوت کرده اند. ما سه دهه منتظر بودیم که جهان صدای‌ ما را بشنود.»

خانم میلانی با اشاره به درخواست مادران خاوران از مسولان کشور در طی ۲۶ سال گذشته گفت: «ما نامه های بسیاری به مجلس و به خاتمی در دوره ریاست جمهوریش نوشتیم و اعتراض کردیم که چرا ما هربار برای عزیزان‌مان سنگ قبر می گذاریم کسانی آنها را می شکنند. گل می کاریم، گل ها را می کنند. حتی به این قسمت از خاک خاوران آب داده نمی شود تا گیاهی توان روییدن نداشته باشد. چند سال پیش هم با بلدوزر این بخش از قبرستان را زیر و رو کردند و ما حالا حتی نمی دانیم که آیا همچنان بقای استخوان های عزیزان‌مان آنجا هست یا نه. با این حال هیچکس به ما جوابی نداد.»

منصوره بهکیش، فعال حقوق بشر و از اعضای مادران خاوران که در ایران زندگی می کند، در مورد جایزه حقوق بشر گوانگجو به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: « دادن این جایزه به مادران خاوران هم شیرین و هم تلخ است. بالاخره پس از سه دهه صدای دادخواهی ما را از آن سوی مرزها شنیدند. من و بقیه خانواده ها که عزیزان مان را در دهه شصت از دست داده ایم، در طول این سال ها می خواستیم بدانیم چرا و چگونه آنها را کشتند، چرا مخفیانه کشتند و جنازه ها و محل دقیق دفن شان را به ما ندادند، چرا وصیت نامه شان را ندادند، چرا دایم ما را برای رفتن به خاوران و دیدار همدیگر تهدید می کنند و نمی گذارند آزادانه مراسم یادبود بگیریم و… حتی به آقای روحانی نامه ای اعتراضی دادم و ۱۲ پرسش که حداقل حق خانواده هاست را مطرح کردم و از ایشان خواستم که درب خاوران را باز کنند و اذیت و آزار خانواده ها را پایان دهند ولی در بر همان پاشنه می چرخد و در طی این سه و اندی سال هیچ مقام مسئولی به طور رسمی به ما پاسخی نداده است.»

منصوره بهکیش با اظهار اینکه پس از دولت روحانی نیز وضعیت در مورد مادران خاوران تغییر نکرده است، گفت: «من به آقای روحانی نامه ای اعتراضی نوشتم و ۱۲ پرسش که حداقل حق ما خانواده هاست را مطرح کردم و از ایشان خواستم که در خاوران را باز کنند و اذیت و آزار خانواده ها را پایان دهند. من و بقیه خانواده ها که عزیزان مان را در دهه شصت از دست داده ایم، در طول این سال ها می خواستیم بدانیم چرا و چگونه آنها را کشتند، چرا عزیزان ما را مخفیانه کشتند و جنازه ها و محل دقیق دفن شان را به ما ندادند، چرا وصیت نامه شان را ندادند، چرا مرتب ما را برای رفتن به خاوران و دیدار همدیگر تهدید می کنند و نمی گذارند آزادانه مراسم یادبود بگیریم. ولی در طی این سی و اندی سال هیچ مقام مسئولی به طور رسمی به ما پاسخی نداده است و ما از حداقل حقوق انسانی خود محروم بوده ایم.»

خانم بهکیش گفت:«هنوز برای رفتن به سر قبر عزیزانمان مشکل داریم. هنوز تهدید می شویم و با خشونت با ما رفتار می شود. لباس شخصی ها در جمعۀ آخر سال به من و خیلی های دیگر اجازه ندادند که به قبرستان خاوران وارد شویم. یکی از ماموران دست گل من را با خشونت از دستم گرفت و زیر پایش له کرد و خیلی از خانواده ها شاهد بودند و اعتراض کردند. روز اول عید و هفته های بعدی نیز این محدودیت ها و برخوردهای خشن لباس شخصی ها همچنان ادامه داشته است.»

منصوره بهکیش هفت نفر از اعضای خانوادۀ خود (۴ برادر، یک خواهر، شوهر خواهر و برادر همسر برادر) را در اعدام های گروهی و مخفیانه در سال ۱۳۶۷ از دست داد. خانم بهکیش همچنین یکی از حامیان مادران عزادار( مادران پارک لاله) است که پس از حوادث انتخابات ۱۳۸۸ توسط جمعی از مادرانی که فرزندانشان در اعتراضات خیابانی کشته یا دستگیر شده بودند تشکیل شد. منصوره بهکیش در تیرماه سال۱۳۹۱ به ۶ ماه حبس تعزیری و سه سال و نیم حبس تعلیقی محکوم شد که هنوز این حکم اجرا نشده است. مبنای اتهامات خانم بهکیش عضویت در گروه مادران پارک لاله، همراهی با مادران و خانواده های داغدار، شرکت در مراسم یادبود این خانواده ها، رفتن به خاوران و هم چنین مورد پرسش قرار دادن مسئولان حکومتی برای چگونگی و چرایی این جنایت هاست.

جایزه حقوق بشر گوانگجو در سال ۲۰۱۴ به صورت مشترک به گروه مادران خاوران از ایران و عادل الرحمن خان، یک فعال حقوق بشر از بنگلادش تعلق گرفته است. گوانگجو یک سازمان غیر دولتی است که در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان دولت چون دوهوان تشکیل شد. مقر این سازمان در شهر گوانگجو کره جنوبی است. گوانگجو در تاریخ ۱۸ ماه می جایزه خود را به دو مادر خاوران و فعال حقوق بشری بنگلادشی اعطا می کند که در واقع سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی چون دوهوان، رهبر نظامی در ماه مه ۱۹۸۰ است.

کمیته انتخاب کنندگان برندگان جایزه حقوق بشر گوانگجو، در اطلاعیه خود نوشته است که اعضای مادران خاوران بی وقفه به مقام های جمهوری اسلامی فشار آورده اند و خواهان تحقیق برای آشکار شدن حقیقت و مجازات عاملان بازداشت، شکنجه، اعدام و دفن مخفیانه شمار بزرگی از فعالان سیاسی در دهه شصت، به ویژه در سال ۱۳۶۷ شده اند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پیام تبریک مادران پارک لاله به مادران خاوران به مناسبت دریافت جایزه بین المللی گوانگجو

مادران پارک لاله، انتخاب شایسته مادران خاوران را برای دریافت جایزه بین المللی گوانگجو از صمیم قلب تبریک می گوید و از این بنیاد تشکر می کند. این انتخاب به خاطر سی و چند سال پیگیری و پایداری مادران و خانواده های خاوران برای مبارزه با بی عدالتی، و کشف حقیقت کشتارهای فردی و گروهی زندانیان و فعالان سیاسی در دهه شصت توسط جمهوری اسلامی بوده است.مادران خاوران در پیام خود گفتند:

«خاوران قطعه زمینی در جنوب شرقی تهران و بخشی از گورستان غیر مسلمان هاست. این گورستان از سال ۱۳۶۰شمسی و پس از اولین اعدام‌های فعالان سیاسی دگراندیش و عمدتا چپ راه اندازی شد. حکومت آن را لعنت آباد نامید و خانواده‌ها آن را گورستان یا گلزار خاوران نامیدند. هیچ یک از دفن شدگان در این گورستان توسط خود خانواده‌ها به خاک سپرده نشده‌اند و حکومت آن‌ها را مخفیانه در گورهای فردی و جمعی مدفون کرده است. خاوران تنها گورستانی نیست که دگراندیشان را به شکلی غیر متعارف دفن کرده‌اند. احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هایی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که عزیزان ما را بی‌خبر از خانواده‌‌هایشان در آنجا مدفون کرده‌اند و خانواده‌ها را برای دانستن حقیقتِ چرایی و چگونگی این کشتار‌ها مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند. تمامی این خانواده‌ها نیز جزو مادران خاوران هستند.هرچند بسیاری از ما پیر و ضعیف و ناتوان و بیمار شده‌ایم و برخی نیز فوت کرده‌اند، ولی تا زمانی که جان در بدن داریم، ما خانواده‌های خاوران از مادر و پدر و خواهر و برادر و همسر و فرزندان؛ در هر کجای دنیا که باشیم، برای کشف حقیقت تلاش خواهیم کرد تا بتوانیم یک زندگی انسانی بسازیم و دیگر هیچ کسی به خاطر داشتن عقیده‌اش به بند کشیده نشود و جان خود را از دست ندهد.»

بنیاد گرامی داشت ۱۸ مه، هر سال جایزه گوانگجو برای حقوق بشر را اهدا می کند. این سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است و در سال ۱۹۹۴ از سوی بازماندگان قتل عام مخالفان در ماه مه ۱۹۸۰ در شهر گوانگجو کره جنوبی تاسیس شده است. ۱۸ ماه مه سالگرد جنبش دموکراتیک مردمی در گوانگجو بر علیه نیروهای مسلح دولتی است که پس از کودتای چون دوو هوان بر منطقه مسلط شده بودند. در این قتل عام دست کم ۱۵۴ تن کشته٬ ۷۴ تن مفقود و ۴۱۴۱ تن مجروح و بازداشت می شوند. از سال ۲۰۰۲ یک قبرستان ملی بر پا می کنند و روز ۱۸ ماه مه را ‌به عنوان روز ملی بزرگداشت قربانیان گرامی می دارند و برای جبران خسارات وارده به قربانیان تلاش می کنند .

یک شنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۳ (۱۸ مه ۲۰۱۴) جایزه بین المللی گوانگجو به » مادران خاوران» و عادل الرحمان خان فعال حقوق بشر از بنگلادش در شهر گوانگجوی کره جنوبی تقدیم شد. بسیار خوشحالیم که پس از سی و چند سال سال پایداری مداوم مادران و خانواده های خاوران برای رساندن صدای دادخواهی شان به سراسر دنیا، بالاخره بنیادی حقوق بشری و غیر ایرانی در کره جنوبی به نام بنیاد ۱۸ مه گوانگجو، صدای فریاد مادران خاوران را شنید و از آنها به طور رسمی حمایت کرد.

خانم پروانه میلانی که برادرش رحیم در سال ۱۳۶۰ اعدام شده بود از ایران و خانم معصومه دانشمند که پسرش بیژن بازرگان در اعدام های گروهی زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ اعدام شده بود از آمریکا برای شرکت در مراسم اهدای جایزه به کره جنوبی رفته بودند. این برنامه به خوبی برگزار شد. آنها با خانواده های آسیب دیده در قتل عام سال ۱۹۸۰ دیدار و با آنها همدردی کردند. آن خانواده ها نیز از دیدار مادران خاوران بسیار خشنود شدند و از نقض گسترده حقوق بشر و کشتارهای بی رویه در ایران بسیار متعجب و متاثر شدند.

مادران، پدران، خواهران، برادران، همسران، فرزندان و یاران کشته شدگان دهه شصت خورشیدی در ایران، سال هاست پیگیر چرایی و چگونگی کشتار سازماندهی شده و دولتی پاک ترین و آگاه ترین فرزندان این مرز و بوم هستند. بسیاری از آنان در این سی سال به پایان عمر خود رسیدند، سایرین هم چنان، دست از تلاش مداوم خود برنداشته و به هر صورت ممکن یاد آن کشتارهای وحشیانه را زنده نگاه می دارند. خانواده ها به دنبال انتقام جویی نبوده و نیستند، بلکه هدف شان دادخواهی برای جلوگیری از تکرار جنایت و آشکار کردن جزم اندیشی و خود خداپنداری حاکمان ایران است، این که جامعه باید چند صدایی باشد و صدای مخالفان و منتقدان شنیده شود، این که هر انسانی حق زیستن و انتخاب روش زندگی داشته باشد و این که حکومت در برابر مردم پاسخ گو باشد.

در طی این سال ها جمهوری اسلامی با تهدیدهای مستمر خود تلاش کرد تا خانواده ها و تمامی فعالان و نهادهای حقوق بشری را برای پرداختن به جنایات دهه شصت به سکوت وادار کند و در برخی موارد هم موفق شد، ولی این تهدیدها نتوانست خانواده ها را در ادامه راه شان برای دادخواهی متوقف کند.

عوامل جمهوری اسلامی نه تنها بهترین انسان ها را به بند کشیدند، شکنجه کردند و کشتند، بلکه حق خانواده های آن ها برای دانستن حقیقت را نادیده گرفتند. نه تنها به خواسته های مادران و خانواده ها توجهی نکردند، بلکه هر روز فشار بر خانواده ها را بیشتر کردند. بارها تلاش کردند خاوران را از دست خانواده ها به در آورند که با تلاش خانواده ها ناکام ماند. بارها خاوران را زیر و رو کردند، احتمالا استخوان های اجساد قربانیان را به در آورده اند و معلوم نیست چه نقشه شومی برای پاک کردن آثار جنایات خود در سر دارند. درب اصلی خاوران را با قفل و زنجیر بستند، خانواده ها هر سنگی گذاشتند آن را شکستند، هر گلی کاشتند آن را له کردند، هر نشانه ای را بی نشان کردند تا شاید بتوانند آثار جنایت شان را پاک کنند، ولی غافل از آن که خاوران خود سند جنایت است و با هزاران نیروی نظامی و اسلحه و بولدوزر و تهدید نمی توانند آثار این جنایت هولناک را از پیشانی سیاه خود و تمامی هم دستان شان پاک کنند.

خانواده ها نیز برای جلوگیری از انکار و فراموشی به شیوه خود جلوی حکومت ایستادند تا خاوران را زنده نگاه دارند، تا شاید روزی بتوانند حقیقت این جنایت ها را روشن کنند و جمهوری اسلامی را برای پاسخ گویی به دادگاهی عادلانه و علنی و مردمی بکشانند.

مادران خاوران، صبورانه دادخواهی خود را پیگیری کردند و می کنند و امروز، پس از سه دهه سازمان های حقوق بشری صدای آنان را شنیدند. به امید آن که این حرکت پویا برای دستیابی به جامعه ای انسانی فراگیر شود.

ما مادران پارک لاله ضمن ابراز خشنودی برای گسترانیده شدن صدای مادران خاوران در سراسر دنیا، بر سه خواست همیشگی خود تاکید می کنیم و امیدواریم این جایزه نور امیدی در دل خانواده های داغدار خاوران و دیگر خانواده های آسیب دیده و تمامی دادخواهان زنده کند تا برای ادامه راه مان مصمم تر شویم.

ما در همراهی با مادران خاوران، ۱۲ پرسش کلیدی منصوره بهکیش را دوباره مطرح می کنیم و می خواهیم بدانیم:

» ۱- اعدام زندانیان سیاسی در دهه شصت و به ویژه کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ چگونه انجام شده است؟

۲- چرا زندانیانی که حکم زندان داشتند بی خبر از خانواده ها اعدام شدند؟

۳- چرا محاکمه آنها توسط کمیسیون مرگ پشت درهای بسته انجام شده است؟

۴- چرا هیچ مقام مسوولی پاسخی رسمی مبنی بر چگونگی و چرایی این کشتارها به ما نداده است؟

5- چرا محل دقیق دفن آنها را به ما نمی دهند؟

۵- چرا وصیت نامه های آنها را به ما نمی دهند؟

۷- چرا خانواده ها را از حضور در خاوران منع می کنند یا مورد پیگرد و آزار و اذیت قرار می دهند؟

۸- چرا نمی گذارند آزادانه در منازل یا در خاوران و دیگر گورستان ها مراسم یادبود بگیریم؟

۹- چرا خاوران را برای چندمین بار در سال ۸۷ زیر و رو کردند و پاسخ شکایت ما به بهشت زهرا را نداده اند؟

۱۰- چرا پنج سال است درب اصلی خاوران را بسته اند و مادران و پدران پیر مجبورند مسافت زیادی را با پای پیاده تا رسیدن به محل نامعلوم دفن عزیزان شان طی کنند؟

۱۱- چرا اجازه گذاشتن سنگ قبر و کاشتن گل و گیاه و آب یاری و نظافت به ما نمی دهند؟

۱۲- چرا حق شکایت را از ما گرفته اند و ما را مورد پیگرد و اذیت و آزار قرار می دهند؟ «

به امید روزی که صدای دادخواهی مادران و خانواده های خاوران و تمامی دادخواهان در سراسر دنیا گسترانیده شود و بتوانیم با همراهی خانواده های آسیب دیده و مبارزان راه آزادی و عدالت و برابری دنیایی انسانی بسازیم.

کلیپ مادران خاوران را اینجا ببینید

مادران پارک لاله ایران

۲۸ اردیبهشت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ