پای به پای اول ماه مه سال ۸۹

 

 

معلم پای تخته داد می‌زد

 

صورتش از خشم گلگون بود

 

و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود

 

ولی ‌آخر کلاسی‌ها،

 

لواشک بین خود تقسیم می کردند

 

 و آن  یکی در گوشه ای دیگر «جوانان» را ورق می زد

 

برای آنکه بی خود های و هو می کرد و با آن شور بی پایان،

 

تساوی های جبری را نشان می داد

 

خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک

 

غمگین بود

 

تساوی را چنین نوشت: یک با یک برابر است

 

از میان جمع شاگردان یکی برخاست،

 

همیشه یک نفر باید به پا خیزد....

 

به آرامی سخن سر داد:

 

تساوی اشتباهی فاحش و محض است.

 

نگاه بچه ها ناگه به یک سو خیره گشت و

 

معلم مات بر جا ماند

 

و او پرسید: اگر یک فرد انسان واحد یک بود

 

آیا باز یک با یک برابر بود؟

 

سکوت مدهوشی بود و سئوالی سخت

 

 

معلم خشمگین فریاد زد: آری برابر بود

 

و او با پوزخندی گفت:

 

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

 

آن که زور و زر به دامن داشت بالا بود و آنکه

 

قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود ؟

 

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

 

 

رفیق عزیز: خوب گفته اید ؛

 

آنهائی که دارند فقر می زایند و آنهائی که ندارند ثروت!

 

 

 

و هردوی این دسته نا برابری را می افزايند و می دانم که می دانید که ظالم و مظلوم بیک اندازه گناهکارند.

 

پس بیاییم ؛

 

 اول ماه می ۲۰۱۰ (۱۱ اردبهشت ۸۹) روز جهانی کارگررا به فریادی مبدل کنیم برعلیه ارتجاع حاکم درايران . درهرکجا که هستیم، فراموش نکنیم که انسانها در سرزمین مادری مان (ایران)در سیاهترين دوران تاريخشان بسر می برند ! پس بیشتر از پنج دهه ازعمرم دیگر در حوصله و تمرينم نیست که در این فصل و بدستور خانم یا آقا معلم موضوع انشاء را بهار را شرح دهید و یا علم بهتر است از ثروت بنویسم

 

چون بهار برای بیشماران از پدران و مادرانی که در پشت میله های زندان نگران سفره خالی فرزندانشان میباشند ! سبزی و سبزگینگی ندارد و یا دخترکی طناز و زيبا که از سر شب تا دم صبح چشم و دل به اتومبیل هرزه مردی می دوزد که با صد تومان کمتر و یا بیشتر سوارش کند تا دخترک با فروش تن خود بساط لقمه ای صبحانه را براي خواهر و بردارش فراهم کندو یا داروی پدر مفلوکش را فراهم آورد

 

اول ماه می را بیاد انسان و برای انسانهائی بپا خیزیم که غم نان دارند.

 

در اول ماه مه امسال (۱۱ اردیبهشت ۸۹) بدور از کینه ها و در یک کار عملی وارد کارزار شویم، شاید قدمی شود برای نجات کارگران زندانی شده در جای جای ایران . زندانیانی همچون علی نجاتی – منصور اسالو – ابراهیم مددی – فرزاد کمانگر – محمد اشرفی و .... و دهها ، صد ها و هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی دیگر.

 

در اول ماه مه امسال، همه فریاد شویم و به جهانیان یاد آور شویم که در ایران ، هم طبقه ی هایتان برای دفاع از حق تشکیل سندیکا – برای وصول مطالبات خود و یاران اش دستگیر شده و در زندانند . فرزاد کمانگر بعنوان معلم روستای کردستان ایران به جرم آموزش دادن به شاگردانش و به جرم اینکه میشود گفت : در ایران اسلامی  آری یک با یک مساوی نیست

 

سر انجام اینکه در اول ماه مه امسال در هر کجا که هستیم با کارگران ایران ، یکصدا شویم و هر چه فریاد داریم برسرهمین رژیم ضد کارگری بریزیم واز مطالبات همه کارگران و زحمتکشان و مزد و حقوق بگیران ایران درسطح بین المللی دفاع نما ییم.

 

درهر کجای این جهان که هستیم، فریاد بر آوریم که در ایران کارگران ازاده در زندانند ، زیر شکنجه اند ،از حق تشکل محروم اند ، سندیکا ندارند، اتحادیه ندارند ، شورا بی شورا شناخته می شود . پس به دفاع از هم طبقه ی های خود بر آرید و رژیم فاشیستی و ضد کارگر ی اسلامی ایران را محکوم نمایید.

 

دوستدار کارگر

 

جلیل .ج