در پاسخ باید ها و نباید ها

کارگران ایرانیم؛ گرسنه ایم ، گرسنه!

امیرجواهری لنگرودی

mirjavaheri@yahoo.com

۱۳فروردین۸۹

درایران فقروگرسنگی بیداد می کند. سیاست های اعمال شده توسط حاکمیت سرمایه داری ایران به گونه ای است که فقردرزندگی شهروندان ایران ازیک طرف وکارگران ازطرف دیگر، انگارازجانب حاکمیت اسلامی، جزء ذاتی وطبیعی سیاست های شان شناخته شده وبه نظرمی رسد؛ پذیرش آن تا حدی عادی وموهبت الهی می نماید. روند رو به افزایش ففردرایران با شتاب غیرقابل کنترلی به مردم ایران تحمیل میشود واین مسئله با هدف مشخصی صورت می گیرد. پرسش مردم این است: وقتی فقراین قدر گسترش پیدا می کند، معلوم نیست که با ثروت و دارایی مملکت چه کارکرده و می کنند؟

"کارگرهفت تپه ایم ؛ گرسنه ایم ، گرسنه" شعارویژه کارگران هفت تپه  شوش بود که دراعتراضات خیابانی خود برزبان آوردند. توگویی امروز در قبال نضج فقرونداری کارگران باید آنرا درسطح سراسری گسترش داد و فریاد برآورد : کارگران ایرانیم؛ گرسنه ایم ، گرسنه!

با یکی ازکارگران ایران تلفنی، تبریک عید می گفتم و پرسش اینکه اوضاع چگونه است؟ گفت :

" چه می پرسی امیرعزیز؟

زندگی ما با ۳۰۳هزارتومان دربرابر۹۰۰هزارتومان خط فقرو گذران سطح معیشت هرکارگر، که تازه اگرحقوق روزها و ماه های کارگری مان راهم به موقع بپردازند. درقبال این همه سختی معیشت، آیاغیرازگرسنگی،حرفی می توان زد؟ همه ما درحرف کارگریم ولی درعمل همان عمله ایم عمله وهمیشه خدام گرسنه ایم و گرسنه. همین، توخود حدیث مفصل بخوان ازاین مجمل" درمقابل این کلام عریان تلفنی دوست کارگرم، زبانم بسته ماند وخجل ازشنیده هایم . تو گویی ادای شادمانی نوبرانه عیدی به دوست کارگرم را درگلویم فروخفتم وعطای برزبان آوردنش رابه لقای اش بخشیدم وشرمنده پرسشم گشتم : که زندگی برشما چگونه می گذرد؟!

خجالت آوروشرمگینانه است درسرزمینی که با چند ساعت فاصله ، گازچاه های نفت اش می سوزد و به هوا می رود ودود می شود. نفت اش با عطش سیری ناپذیرغارتگران بین المللی به یغما می رود.

آنگاه که بدل به دلارشد درخزانه دولت دزد و چپاول اسلامی درجیب های گشاد دزدان سر گردنه اش گم می شودودولت دروغگوی اش که می خواست، نقدینگی فروش نفت را به درون خانه ها وبرسفره  شهروندانش نهد. درحالی که زحمتکشان درگیراولیه ترین حقوق انسانی خودهستند، هزینه های هنگفتی درعرصه سیاستهای خارجی برای حفظ قدرت ومنافع ضد بشری نظام، ازکیسه شهروندانش همیشه ازجانب دولت اسلامی پرداخته می شود

تقلای شوق یک خیز بلند از یک سو، تبانی و سرکشی و سرکوب غیر قابل مهار رژیم ازسوی دیگر، زمینه یک نبرد جان فرسایی را دربرابرهم به صف آرایی می کشد. کارگران جزء تشکیلات مستقل خویش و زدودن موانع سازمانیابی تجمع عظیم طبقاتی شان، دربرابرسرمایه، راه دیگری درمقابل خود ندارند . کارفرمایان دربرابراینان، با همان اندیشه ی ماقبل سرمایه داری  به جوانب کارمی نگرند . کارفرمایانی که پیش ترارباب (زمین دارانی ) بودند که غیرخود را رعیت می دیدند، امروزنیز، کارگر زحمتکش و تولید گررا همان ( عمله جات ) می پندارند که گویی ازحقوقی برخوردارنیستند. این درحالی است که کارگران ایران انقلابی را پشت سرگذاشته وتجربه ده ها وصد ها اعتراض ،اعتصاب وتجمعات گوناگون از؛ تشکیل شوراها– سندیکاها – اتحادیه ها – کمیته های اقدام- اتحادعمل های گوناگون – تشکیل صندوق های همیاری و تعاونیهای مسکن – مصرف وتولید راایجاد کرده وتابه امروزهزینه های سختی رانیزپرداخته اند. زندان بودن منصوراسالو وابراهیم مددی،علی نجاتی ومحمد اشرفی،فرزاد کمانگر و مهدی فرهی شاندیز،محمد حیدری فرو دیگرزندانیان کارگر، محصول همین مدافعه ازضرورت داشتن وبرپایی تشکیلات مستقل سندیکایی است واین ازنظرسرمایه داری انگلی اسلامی ایران، جرم کمی نیست. جرمی که برای محوو پاک کردنش، زبان می برند، بازداشت می کنند، به زندان می کشند ودربین زندانیان عادی و بیماران هیپاتیتی جای می دهند تا رو کم کنند . با ایجاد رعب و وحشت، صف کارگران را ازهم بگسلند و آنانرا ازپیشروی بازدارند. 

درتاریخ هفته سوم اسفندماه سال۸۸، شورای عالی کاربنا برخصلت وماهیت طبقاتی وسیاسی وعملکرد تا به امروزی اش درتعرض به سطح معیشت کارگران درسلسله نشست هایی که از آذرماه۸۸ درکنار نماینده گان کارفرمایان – دولت ووزارت کار،جهت تعیین میزان دستمزد کارگران برای سال۸۹،شروع شده بود با اعلام تعیین حداقل دستمزد کارگران، توسط سخنگویان شورای عالی کار، میزان رقم آنرا از۲۶۳ هزارتومان سال ۸۸ به ۳۰۳هزارتومان سال ۸۹ خبردادند. تعیین این رقم و اعلان آن، ضد کارگری ترین هجوم به زندگی وسطح معیشت فلاکت بار تمامیت طبقه کارگرایران بود. آن جا که موضوع عدم دریافت حقوق های معوقه یکی ازپایه ای ترین خواست سال ۸۸ کارگران بود که به گسترده ترین شکل درروزشمار کارگری سال ۸۸ بازتاب یافته است . پس همین جابجایی ارقام ناچیزدربرابرگرانی فزاینده وتورم وبیکارسازی ها،به جای کارثابت واستخدامی،مابا شلاق کارقراردادی موقت بر گرده کارگران روبرو هستیم. هرچند که ما امروزغیرازقرارداد موقت، قرارداد دیگری نداریم . آنجا که " بنگاه های پیمان کاری " حرفه ای برآمده ازدرون همین نظام کارچاق کن وخانمان برباد ده، عمل می کند.این حد جابجای ارقام مالی نرخ تعیین دستمزدها نیز،حفظ ونگهداری چنین بنگاه هایی رانهادینه می سازد.موجودیت همین بنگاه های قراردادی درسراسرکشور، بردگی واستثمارپوشیده وعریانی است که نظام سرمایه داری اسلامی ایران ازچند سال پیش به اینسو، آنرا قانونی کرده است.

وقتی درمقابل بی سیاستی حکومت گران، قانون کارو وزارت کارش، طرح و نقشه وراهنمای عملی نداشته و ندارد، کارگربرای وصول نان به کارنیازمنداست.اوخودش داوطلبانه برای بدست آوردن آن به استثمارتن می دهد و به بنگاه های کاریابی مراجعه می کند.کارگربادریافت ورقه سفید قرارداد، داوطلبانه می گوید: بیایید؛ استثمارم کنید تا لقمه نانی گیرآورم وبا دست خالی برسرسفره ام نروم . شکی نیست که حد استثمارراهمیشه کارفرما وصاحب کارتعیین می کند.کارگربرای امرارمعاش نیازبه کاردارد،حق زندگی،حق امنیت شغلی وآزادی بیان ازالزامات حد اقل زندگی کارگران است . حقوقی که تابه امروزبا سیاست ضد کارگری جمهوری اسلامی روبروشده و سردمداران انحصار طلب – محافظه کارومدعیان اصلاح طلبی اش نیزبرای جاری نساختن آن به دستگیری ، زندان ، شکنجه کارگران به هرطریق ممکنی تشبث جسته و دست یازیدند. دربرابربرای طبقه کارگرایران،علیرغم دشواری های پیشروی آنان، تنها راه رودرویی با تورم واین سطح میزان دستمزد اعلام شده ومبارزه با آن، بیش از هرچیزی درگرومبارزه متشکل ومستقل و توده ای طبقه کارگردرتمامی عرصه های اقتصادی – اجماعی و سیاسی است. لازم می نماید با توجه به دشواری زندگی کارگران درسال پشت سرگذاشته شده برای وصول حقوق های معوقه کاری، امسال کارگران برسروصول به موقع همین سطح ازدستمزدها، اضافه کاری ها وپاداش ها، بدون کمترین چانه زنی باکارفرما و آن دیگران،برسرهمین موضوع متشکل گردند وبه شکل سراسری دست به اقدام زنند. وهمچنین برسرانجام آن بادیگرفعالان مزدوحقوق بگیرنظیر؛ معلمان وپرستاران وبازنشستگان مشاغل گوناگون به رایزنی پردازند واین مبارزه را به شکل همه جانبه و متشکلی به پیش برد. این پیشروی را نیزباید آزمود و با پرداخت کمترین هزینه برپای آن ایستاد. 

در حوزه باید ها : کارگران ایران بیش ازهرموقع نیاز به تشکیلات و با هم بودن وهم پیوندی با دیگر جنبش های اجتماعی خاصه معلمان درآستانه اول ماه مه امسال را بر دوش خود دارند. ملازمه پیشروی این کار، فراخوان همراهی با جنبش عظیم ضد استبدادی دراین روز، همآوایی با روزجهانی کارگر را دردرون و بیرون ازمرزها، در تقویت همبستگی و پیوستگی بین المللی می تواند با خود همراه گرداند.

تجمع بلاواسطه کارگران سراسرایران درروزاول ماه مه (شنبه ۱۱اردیبهشت) با صف مستقل و تاکید براستقلال طبقاتی خویش وپای کوبیدن بر همه خواسته های تا به امروز برزبان رانده شده کارگران با سازمانیابی تجمعات توده ای عظیم دربرابرمجلس، اجتماعات اعتراضی ومطالباتی درمقابل ساختمان های تامین اجتماعی، دربرابردفاتروزارت کار، دراستان هاوشهرستان ها درمقابل فرمانداری ها واستانداری ها برای طرح مطالبات خویش، در پیوستگی با جنبش مستقل دانشجویی، توده زنان، مادران عزا، مادران اعدامی ومعلمان سراسرکشوربا خود، دراین روز، پایه ای ترین مضمون حرکت اعتراضی کارگران درسال ۸۹ تلقی می گردد. لازم می نماید یاد آورگردم: اعلان آدرس های فوق، تنها الزام شفافیت بخشیدن به صراحت بیان باید های مورد نظرم است. چرا که کارگران یعنی اصلی ترین نیروی تولید کننده ثروت، تا به امروز وطی  سال های متوالی تجمعات اول ماه مه خود را درسالن های ورزشی ۱۲ هزارنفری ورزشگاه آزادی ، زمین ورزشی شیرودی، و .. به انجام رسانده اند. آنچه مد نظرم است؛ ارائه راهکار قطعی برپای آدرس های ثابت نیست. - این خود کارگران هستند که محل تجمع خود را با توجه به ارزیابی ازشرایط موجود و بازوی سرکوب رژیم برمی گزینند- تاکید بروجه بکارگری تنوع تاکتیک ها و تلفیق دوسطح کارمخفی وعلنی برای دورساختن فعالان کارگری ازضربه پذیری دشمن، خاصه درجنگ وگریزهای خیابانی واجتماعات اعتراضی، ازباید های الزامی این مرحله ازمبارزات کارگران و فعالان جنبش ضد استبدادی است.

نباید ازیاد ببریم؛ که آزادی سیاسی بدون آزادی اقتصادی ، یک شعارتوخالی است. جنبش آزادی خواهی و جنبش نان در طلب وصول آن می تواند با هم گره خورند و اول ماه مه درایران وسراسر جهان، می بایست مارش چنین خواستی را با خود حمل کند. آنچه که دربالاذکرشد،همه کارنیست. فعالان کارگری طی سال های گذشته با تدارک نشست ها وبرپایی سیمنارها و تریبون های بحث آزاد وسازماندهی گلگشت های چند گانه، تجارب با ارزشی را از خود بجا گذاشته اند. بیشک آزادی همه آن دسته ازچهره های شناخته شده فعالان کارگری که تا به امروزدرزندان ها ی رژیم اسلامی درغل وزنجیرو اسیرند، شعارآزادی یکایک آنان می تواند وجه همت بزرگترین وپُرمضمون ترین کارزاراول ماه مه امسال باشد که می بایست با همبستگی انترناسیونالیستی این روزدرسطح جهان پُرآوازه گردد تااسامی همچون:علی نجاتی – منصوراسالو- ابراهیم مددی - محمد اشرفی – مهدی فرهی شاندیز- محمد حیدری فر و وکیل مدافع جسورکارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران وحومه وسندیکای کارگران نیشکرهفت تپه شوش،آقای محمداولیایی فر،معلمان دربند فرزادکمانگر- رسول بداقی- محمد داوری - هاشم خواستاروهمچنین اسامی دیگرانی که تا به امروز- عمدتا به دلایل گوناگون - اعلام نشده، همه همه می تواند، بسیج گرگسترده ترین تحرک عمومی جنبش آزادی خواهی مردمان ایران رادراول ماه مه امسال دردرون ایران وخارج از کشور را باخود همراه گرداند.

شعار: زندانی سیاسی وکارگرزندانی بی قید و شرط آزاد باید گردد ، را می توان به مرکزی ترین شعار اول ماه مه امسال دردرون وخارج ازمرزها بدل ساخت.

درحوزه نبایدها : پرهیزازهرچه جداسری ها، جلوگیری ازتشتت و پراکنده گی دربرابرکل حاکمیت، دولت، کارفرما، نهاد های شبه کارگری نظیر(خانه کارگر– شوراهای اسلامی کار– حزب اسلامی کارو...)، فرقه ای نساختن تحرکات مربوط به روزاول ماه مه و پرهیزازانحصار طلبی ها ،عدم حذف گرایشات موجود کارگری  دربین فعالان کارگری ، تا دشمن دون با همه عمله ننگین اش، نتواند ازاین روزنه راهی برای پیشروی خود دردرون مبارزات مبارزان وخواسته های کارگران بیابد. جلوگیری ازتفرقه ومستقل شمردن حرکات کارگران دراین روزو رودررویی با مخالفین تشکلات مستقل کارگران ازاهمیت شایان توجهی برخورداراست،عقب نشینی ازمضمون تشکلات مستقل کارگری،جنبش کارگری را از مسیر اصلی خود جدا خواهد کرد .

ازیاد نبریم که گفته اند  : کارگرمتحد همه چیز و کارگرمتفرق هیچ چیز! 

                             به نیروی کارگری خود باور داشته باشیم