با سرزنشِ وزیر اطلاعات محمود علوی و همچنین مشاورِ روحانی ـ حسام الدین آشنا، این نوکیسه ها، هنوز نیامده انگشت تهدید و ترس به مبارزان برابری خواهی و سوسیالیستی نشان می دهند! آری با غرور می گوئیم ما چپ ها و کمونیست ها و کمونیسم زنده ایم.

آقای وزیر نان ما کجاست؟

دزدانِ زمین و آسمان بگوئید: نان و محصولِ کار ما کجاست؟

بگویید: حسرتِ نان را «پاپتی ماندگان»در کدامين راهِ خدا هنوز نگردانيده اند
که گرسنگیِ پير ِهيزشان،
همچنان، بی پناهترين راز اعصار مانده است؟
شکمبارگیِ شما اما: تا سریر شاهی اوج کشیده
 و درماندگی رنج انسان، در اعماق ِ دست و دلِ خالی
چونان شکاری ست، در چنگِ خدنگِ دین که در خون لمیده و می نالد.
+++
و بی آبرو آسمان، اين بی ستون ترين بامِ وهم،
ضريحِ زوارِ بی جامگان گشته، آشنایِ خانه بدوشان، يگانه رواقِ بی سرپناهانِ خوشباور گشته.
+++
غروبی بلند ـ
آيه ی اعتماد است، تا رسالتِ آزِ گرگان را
پیگیر به جای نان
در دلِ گرسنگانِ بی رمق نشاند؟
+++
تُف بر اين ولوله ی ثنا، زير سقفِ جنونِ ستايش!
که، در کنام سیاهِکارِ زمان، ددانِ آسمان، همچنان، انسانِ کار را می درند.
+++
اینجا:
قصه گرگ و ميش و ننه بزرگ نيست،
اينجا:
قصه ی رمه و شبان ـ طعم تیزِ و تلخِ دندانِ سگانِ هار است
که، همچنان هميشه ی تاريخ، لیسه بر گلویِ تشنه
بنام « قرآن»می کشند!
+++
در زيرِ چارطاق ِمکر، تا هرکجایِ سرگردانی
سقفِ سر ِکوچکی مهيا نیست،
تا در امان ـ زيرش دمی بنشينی
و
زار زار به حالِ فقر ِفقيران
در این دیارِ خدایان، بی واهمه گريه کنی.
+++
در میانه ی اين بی عدالتگاه، در اين خلافت و بیتِ بی آبرو
دلم می خواست:
بنامِ قلب و دستانِ کوچکِ فقير، ترازوئی به بزرگی همه ی دنيا می داشتم
تا نان را بین نیازمندان تقسیم کنم،
و برابریِ اسیر و تحقیر شده را نجات دهم.
+++
ايکاش می شد!
در ميانِ شکم هایِ خالی، چنار ِسیرِ غروری می کاشت
تا امید و ِاشکمِ ندار، از درگاهِ دروغ، کام و گام برکشد.
و کهکشانِ فريب، از اشکِ رنجِ تلاشِ بی حاصلِ گرسنگان، در دشتِ سادگی، بیش از این سيراب نگردد.
تا مگر، آبی آسمان، از اين همه تظلمِ عريان که بر تقسيم نان به سود هرزگان و آدمخوارانِ بی وجدان رفته است
بیش از این هیچکدام، در امان نمانند.
ای آسمانِمدار فریب، ننگ بر تو و رويت سياه!

بهنام چنگائی ـ 23 دی 1392